22 “क्ल्हेइ च के लबै म्हिने बिइ, ‘ओ, केर आफेबै म्हि! क्हिइ पोंबै ताँउँइँलेन् ङइ क्हिए निसाफ लब्मुँ। ङए सैं सारो मुँ, ङइ थेंइ आथेंबै सैन् किंमुँ, धै प्लुइ आप्लुबै सैन् खैंम् बिब क्हिइ सेना।
तलेबिस्याँ क्हिइ पोंबै ताँमैंउँइँलेन् क्हेमैं छ्याब् मुँब नेरो छ्याब् आरेब ठर्दिब्मुँ।”
म्रुँइ चने ‘ओ थु, क्हि ब्ह्यार खिल् त्हुबै क्वें आखिल्ले खैले न्होंर खल?’ बिसि ङ्योएमा चइ तोइ बिल् आखाँल।
क्हि म्रोंसि ङ ङ्हिंइ, तलेबिस्याँ क्हि सारो सैं मुँबै म्हि मुँ। क्हिइ थेंइ आथेंबै सै किंल् म्हैम्, धै प्लुइ आप्लुबै सैन् खैंम्।’
छ बिस्याँ क्हिइ ङए मुइ बेङ्गर तले आथेंल? बेङ्गर थेंस्याँ ङ एखमा ब्याजै योंमल।’
ठिमर्बै ताँ ठिम म्हाँदिब्मैंए ल्हागिर्न बिब ङिइ सेइमुँ। छतमा ताँन् ह्युलर्बै म्हिमैं परमेश्वरए उँइँर निसाफर रामा खाबज्यै या तोइ पोंबै घ्याँ आरे।