21 क्हि म्रोंसि ङ ङ्हिंइ, तलेबिस्याँ क्हि सारो सैं मुँबै म्हि मुँ। क्हिइ थेंइ आथेंबै सै किंल् म्हैम्, धै प्लुइ आप्लुबै सैन् खैंम्।’
“अर्को के लबै म्हि खसि बिइ, ‘ओ चिब, क्हिइ पिंबै माराए सिक्का ङइ ह्रुमालर चोसि थेंल। चुर मुँ नाँ बिइ।
“क्ल्हेइ च के लबै म्हिने बिइ, ‘ओ, केर आफेबै म्हि! क्हिइ पोंबै ताँउँइँलेन् ङइ क्हिए निसाफ लब्मुँ। ङए सैं सारो मुँ, ङइ थेंइ आथेंबै सैन् किंमुँ, धै प्लुइ आप्लुबै सैन् खैंम् बिब क्हिइ सेना।
तलेबिस्याँ परमेश्वरजी क्हेमैंलाइ पिंबै प्ल्हजी क्हेमैंलाइ क्ल्हे म्रोंसि ङ्हिंबै केब्छैं धों तल् आत्हुब् लमिंइमुँ, बरु पबित्र प्ल्हजी क्हेमैंलाइ परमेश्वरए च्ह-च्हमिमैं लमिंइ, छतसि खीए पबित्र प्ल्हए भोंउँइँले ङ्योइ परमेश्वरने “आबा, ओ ङए आबा,” बिल् योंइमुँ।
छतसि ओंसोंबै बानिए लिलि प्रब्मैं परमेश्वरए शत्तुर ग, तलेबिस्याँ चमैंइ ठिमर्बै ताँ आम्हाँदि, म्हाँदिलै या आखाँ।
तलेबिस्याँ परमेश्वरजी ङ्योलाइ ङ्हिंबै सैं आङिं, दिलेया भोंबै सैं, म्हाँया लबै सैं नेरो आछ्याँबै के आल बिसि ह्रोंसए सैं फैल् खाँबै पबित्र प्ल्ह पिंइमुँ।
तलेबिस्याँ छ्वेर्बै ताँन् ठिममैं म्हाँदिसि ठिम घ्रि मत्त्रे आम्हाँदिबै म्हिइ छ्वेर्बै ताँन् ठिममैं आम्हाँदिब् धोंन् तसि परमेश्वरए उँइँर छ्याब् मुँबन् तम्।
परमेश्वरजी ङ्योलाइ म्हाँया लम्। छतसि ङ्यो खीने ङ्हिंरिल् आत्हु। ङ्योए फिर लबै खीए थेबै म्हाँयाजी ङ्योलाइ ङ्हिंन् लबै सै खीजी स्योवाम्। छतसि “ङइ सजैं योंम् उ?” बिसि अझै ङ्हिंरिब्मैंइ परमेश्वरए म्हाँयाए बारेर छेनाले आक्होइमुँ।
ताँन् म्हिए निसाफ लबर युब्मुँ। चमैंइ खीलाइ आम्हाँदिल्ले आछ्याँबै केमैं लइ, धै खीलाइ आम्हाँदिब्मैंइ खीए बिरोधर आछ्याँबै ताँ पोंइ, छतसि चमैंलाइ निसाफ लसि दण्ड पिंबर खी युब्मुँ।”