24 चए लि छु तब् म्रोंसि येशूजी चने बिइ, “प्लबै म्हिमैं परमेश्वरए ग्याल्सर होंब बेल्ले गारो मुँ!
तलेबिस्याँ दुष्टमैं ह्रोंसए सैंर मैंबै आछ्याँबै ताँर्न प्हैंरिम्, चमैंइ खोंबै म्हिलाइ आशिक पिंम्, धै याहवेहलाइ स्यारम्।
ह्रोंसए सै न्होरए फिर भर लबै म्हि फापिल् त्हुम्, दिलेया ठिक के लबै म्हि पिङ्ग्या प्हो धोंले म्रौलेब्मुँ।
प्लबै म्हिए सैंर ह्रोंसने मुँबै सै न्होरन् भोंबै सहर ग; धै चए सैंर च बेल्ले नुल्ले झोंबै गारा धों तब् ग।
आस्याँ प्लब् तबइले ङइ क्हिलाइ म्लेयालै धै “याहवेह खाब् जा?” बिसि ङइ बिलै; ङ ङ्हाँदु तसि ह्योलै, धै ङए परमेश्वरए मिं ङइ वालै।
चु ताँ थेसि हेरोद बेल्ले न्हुँ खइ, दिलेया भत्यारर मुँबै प्ह्रेंमैंए उँइँर कसम चसि क्हिइ तो ह्रिलेया पिंम् बिबइले हेरोदइ “आपिं,” बिल् आखाँ।
येशूए ताँ थेसि चए लि छु तयाइ। तलेबिस्याँ च बेल्ले प्लबै म्हि मुँल।