2 “सहर घ्रिर नियाधिश घ्रि मुँल। च परमेश्वर म्रोंसेया आङ्हिंमल, म्हिमैंलाज्यै या तोइ वास्ता आलमल।
ङ्हाँदुमैंइ योंल् त्हुबै हगए ल्हागिर ठिक के लब्मैंइ छेनाले निसाफ लम्; दिलेया दुष्ट म्हिइ चमैंए वास्तै आल।
च सहरर म्हरेस्यो घ्रि मुँल। च नियाधिश ङाँर ह्याब्ब्रें लसि ‘ङए शत्तुरइ ङ बेल्ले दुःख पिंइमुँ। छतसि ङए निसाफ लमिंन्,’ बिमल।
ल्हें त्हे समा नियाधिशइ थेबै न्ह आलल्ले टिइ। दिलेया ‘ङइ परमेश्वरै या आम्हाँदि, म्हिमैंलाज्यै या तोइ वास्ता आल, दिलेया चु म्हरेस्योइमि छोंरों ङ्हाँनन् लइ,’ बिसि चइ सैं न्हों-न्हों मैंइ।
“च्हौ तसेरो अँगुरए क्ल्हेइ बिइ, ‘तारे खाब् कुलब् ङ्हे? ङए च्हलाइमि चमैंइ मान ललै, छतसि ङ ह्रोंसए खोबै च्हन् कुलल् त्हुइ ङ्हाँसि कुलइ।’
ङ्योए आबामैंइ ङ्योलाइ तार झोंबइले ङ्योइ खेंमैं मान लम् बिस्याँ झन् ङ्योलाइ खोंयोंइ आखाँबै छ्ह पिंबै स्वर्गर्बै परमेश्वर आबालाइमि झन ल्हें मान लल् आत्हु वा?