4 क्हिए अलिइ क्हिए फिर तिगेंर्न ङिखे समा आछ्याँबै के लना बिलेया ङिखेन् क्हि ङाँर खसि ङ ‘माफ पिंन्’ बिस्याँ क्हिइ चलाइ माफ पिंल् त्हुम्।”
दिलेया चइ क्हिए ताँ थेल् आङिंस्याँ म्हि घ्रिदे ङ्हिंदे साक्षि ग्वाइ लबर क्हिने बालु बोसि चने सल्ला लद्। तलेबिस्याँ ‘उजुर लस्याँ साक्षि ग्वाइ टिब्मैं ङ्हिंदे सोंदे चैदिम्,’ बिसि ठिमर प्ह्रिथेंइमुँ।
“छतसि क्हेमैंज्यै ह्रोंसए अलिलाइ सैं न्होंउँइँले क्षमा आपिंस्याँ, स्वर्गर मुँबै ङए आबाज्यै या क्हेमैं क्षमा पिंरिब् आरे।”
दिलेया ङ क्हेमैंने बिमुँ, क्हेमैंइ ह्रोंसए शत्तुरमैं म्हाँया लद्, धै क्हेमैंलाइ ह्रुगुदिबै म्हिमैंए ल्हागिर प्राथना लसि परमेश्वरने आशिक ह्रिमिंन्।
ङिए फिर आछ्याँब् लब्मैंलाइ ङिइ क्षमा पिंल् खाँब् धोंले ङिइ लबै आछ्याँबै केमैंउँइँले ङि क्षमा पिंनु।
कुल्मिंबै चेला चिब्मैंइ प्रभुने बिइ, “ओ प्रभु, ङिए बिश्वास बडिमिंन्।”
बरु परमेश्वरए छ्वेर बिब् धोंले, “क्हिए शत्तुर फो ख्रेंस्याँ चलाइ चल् पिंन्, च क्यु पिइबिस्याँ क्यु पिंन्। छ लस्याँ क्हिए शत्तुर फा पिन् तसि चए क्रर मि राब उँवाब् धोंन् तम्।”