23 च नर्गर फेनेसि बेल्ले दुःख योंरिमा चइ कैंडु स्वर्गउँइँ ङ्ह्योइ छले ङ्ह्योमा ह्रेंगोउँइँलेन् अब्राहाम नेरो चए क्वेंदर लाजरस क्हुँरिब् म्रोंइ।
तलेबिस्याँ क्हिजी ङए प्ल्हलाइ क्रोंर वाथेंरिब् आरे, धै ह्रोंसए पबित्र म्हिए ज्यु क्हिजी क्राँल् पिंरिब् आरे।
दिलेया ङलाइ बिस्याँ परमेश्वरजी क्रोंउँइँले फ्रेमिंब्मुँ, धै खीने बालुन् टिल् पिंब्मुँ। तिस्याँदे मैंन्
तलेबिस्याँ ङए फिर क्हिए खोंयोंइ आनुबै म्हाँया बेल्ले थेब मुँ; धै क्हिजी ङए सो क्रोंर्बै गैरु क्ल्ह्योउँइँले फ्रेमिंइमुँ।
दुष्ट म्हिमैं नेरो परमेश्वर म्लेयाबै ताँन् ह्रेंमैं सिसि ह्याबै क्रोंर फेनेम्।
बुद्धि मुँबै म्हि छ्याँबै घ्याँर प्रसि कैंडो कैंडो ह्याम्, बुद्धिइ चलाइ नर्गर ह्याबउँइँले जोगेम्।
चए प्हले कालए घ्याँउँइँ क्युरु ल्हैदिम्; चए प्हलेमैं क्रोंउँइँ फेनेम्;
धै चए धिंर ह्याब्मैं क्रोंर म्हैबर ह्याब्मैं ग, चर ह्याब्मैं कालए ङाँर फेनेम्।
दिलेया च ङाँर ह्याब्मैं क्रोंर फेनेम्, धै चए योर फेब्मैंइ कालए सुँर फेनेबै या था आसे।
ओ कफर्नहुमथेंमैं, क्हेमैं स्वर्गर्न फेनेम् बिल् वा? आङिं! क्हेमैं नर्गर्न भ्योंवाब्मुँ। तलेबिस्याँ क्हेमैं ङाँर लब् धोंबै औदिबै केमैं सदोम सहरर लस्याँ च सहर नास आतल्ले तोगो समा तरिमल।
छलेन क्हिए मिइ क्हिलाइ पाप लबर ल्हैदिम् बिस्याँ चै या ट्हुइसि भ्योंवाँन्। मि ङ्हिंनेन् नर्गर्बै मिर ह्याब् भन्दा कन तसि खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंब क्हिए ल्हागिरि छ्याँब तम्।
प्हुरिमैं, ओ साँबे प्हुरिए प्हसेमैं! क्हेमैं नर्गर्बै मिउँइँले खैले स्योल् खाँमुँ?
दिलेया ङ क्हेमैंने बिमुँ, ह्रोंसए अलिने ह्रिस खबै म्हिइ दण्ड योंम्, धै ह्रोंसए अलिने म्हि आच्हिल्ले पोंबै म्हिइ थेबै म्हि च्होंए उँइँर रामा ज्वाफ पिंल् त्हुम्। छलेन ह्रोंसए अलिने ‘क्हि आमादु’ ग बिबै म्हि नर्गर्बै मिर फेल् त्हुब्मुँ।
छतसि क्हिए क्योलोउँइँबै मिइ क्हिलाइ पाप लबर ल्हैदिम् बिस्याँ च मि ट्हुइसि भ्योंवाँन्। तलेबिस्याँ मि घ्रिइ लबउँइँले ताँन् ज्यु नर्गर फेब् भन्दा पाप लबर ल्हैदिबै मि घ्रि भ्योंवाँब छ्याँब तम्।
चमैंइ येशूने त्होबै तोदोंन् “ओ परमेश्वरए च्ह, क्हिला ङिने तो के मुँ? ङिलाइ सजैं पिंबै त्हे आतबर्न सजैं पिंबर क्हि चुर खल् वा?” बिसि चिरइ।
“चइ कै तेसि बिइ, ‘ओ बाज्यू अब्राहाम, ङए फिर ल्हयो खसि लाजरस ङ ङाँर कुल्मिंन्। चए योरि क्युर प्ल्हुँसि ङए सुँर झोंमिंरिगे। तलेबिस्या ङ चु मिए राबर थेबै दुःख योंरिइमुँ।’
तलेबिस्याँ ङए त्येमैं ङ्हउलो चर मुँ। चमैं या चु नर्गर आयुरिगे बिबै ल्हागिर लाजरस ह्यासि चु दुःख योंबै क्ल्ह्योए बारेर्बै ताँ चमैंने बिमिंरिगे।’
चइ येशू म्रोंबै तोदोंन् चिरदै खीए उँइँर पद्खु तसि थेबै कैले बिइ, “ओ ताँन् भन्दा थेबै परमेश्वरए च्ह येशू, क्हिल ङने तो के मुँ? यो छ्युँ लमुँ, ङलाइ दुःख आपिंन्।”
“ओ काल, खोइ! क्हिइ ट्होइ वा? ओ काल, क्हिए भों खोइ?”
आछ्याँबै के लमा स्वर्गदूतलाज्यै या परमेश्वरजी ल्हयो आखल्ले निसाफ लबै त्हिंइ समा फैसि नर्गर्बै मिछु खबै क्ल्ह्योर भ्योंवाइ।
झाइले च ह्रेंमैंलाइ लुबै स्योर्गुलाइ बारुदए थाँ खबै लुँरिबै मिए होंल्दोंर भ्योंवाइ। च खेदो नेरो स्योर तेबै अगमबक्तालाज्यै या ओंसोंन् चर भ्योंवाल। चर चमैंइ त्हिंयाँ म्हुँइँस खोंयोंन् बिलै थेबै दुःख योंल् त्हुब्मुँ।