21 ‘प्ल्होबै म्हिइ चब् चमा सर तेयाबै क्हें ठाँडा-ठुँडे चल् योंम् उ?’ ङ्हाँसि लाजरस ङाँइ ङ्ह्योरिमल। दिलेया चल् आयोंमल, च मत्त्रे आङिं, नगिमैं खसि चए पोरमैं ल्हेंमल।
च च्हमिरि बिइ, “अँ प्रभु, चु ताँ क्ह्रोसेंन् ग। दिलेया नगिमैंज्यै या ह्रोंसए क्ल्हेइ चमा तेयाबै फाँ फुँमैं चम्।”
झाइले च च्हमिरिइ येशूने बिइ, “ओ प्रभु, धिंर्बै नगिमैं या कोलोमैंइ वाथेंबै चबै सैमैं चल् योंम्।”
दिलेया लाजरस बिबै ङ्हाँदु म्हि घ्रि मुँल। चए ज्यु तिगोंन् पोर मुँल। चलाइ अरू म्हिमैंइ प्लबै म्हिए तगारर्न पखसि थेंमिंमल।
“तिगें लाजरस सियाइ। धै स्वर्गदूतमैं युसि च स्वर्गर अब्राहामए क्वेंदर बोइ थेंइ। झाइले च प्ल्होबै म्हि या सियासि म्हिमैंइ पावाइ।
चमैं म्रेंल् खाँबै लिउँइँ येशूजी चेलामैंने बिइ, “चसि ङैंबै क्हें लुँठेमैं खेरो आह्यानले खागु लद्।”
तिंयाँ समा ङिइ धोंब-टिंब सैदिसिन् मुँ, ङि फो ख्रेंइमुँ, क्यु पिइमुँ, क्लुनान् मुँ, ङिल धिं नाँ या आरे,
झाइले गारो केमैं लल् त्हुइ, ल्हें खे न्हरु च्हुइल् आयों, फो ख्रेंन्ले क्यु पिल्ले टिल् त्हुइ, ल्हें खे चल् आयोंल्ले, बास आयोंल्ले, क्वें खिल् आयोंल्ले टिल् त्हुइ।