17 दिलेया मु नेरो पृथ्बी म्हयाल् खाँमुँ, परमेश्वरए छ्वेर प्ह्रिबै ताँ घ्रि या आम्ह।
तलेबिस्याँ क्ह्रोंसेंन ङ क्हेमैंने बिमुँ, स्वर्ग नेरो पृथ्बी नास आतन् समा ठिमर प्ह्रिबै च्योंब भन्दा च्योंबै ताँ या पूरा आतन्ले म्हरिब् आरे।
मु नेरो पृथ्बी नास तयाब्मुँ, दिलेया ङइ बिबै ताँ म्हरिब आरे।
येशू ख्रीष्टए फिर बिश्वास लसिन् मत्त्रे परमेश्वरए उँइँर ठिक ठर्दिम् बिस्याँ खीए ठिम केर आफेब तइ वा? कत्ति आत! बरु ङ्योइ खीए ठिम छेनाले म्हाँदिम्।
दिलेया परमेश्वरए बचन खोंयोंन् बिलै तरिम्।” क्हेमैंने बिमिंबै सैं तोंबै ताँ चुन् ग।
दिलेया खाबज्यै आसेल्ले ह्यो खब् धोंले प्रभु खैलसे युब्मुँ। च त्हिंइर मु थेबै कैले म्हयाब्मुँ, मुर्बै ताँन् सैमैं मिइ ख्रोंसि नास तयाब्मुँ, धै चु ह्युल नेरो ह्युलर्बै सैमैं ताँन् म्हयाब्मुँ।
झाइले फोस्रे ब्योंबै थेबै राजगद्दि नेरो चर क्हुँबै परमेश्वर ङइ म्रोंइ। खीउँइँले पृथ्बी नेरो मु भौदियाइ, चमैंइ खनिरै क्ल्ह्यो आयों।
झाइले ङइ छारा पृथ्बी नेरो छारा मु म्रोंइ। ओंसोंबै मु नेरो पृथ्बी म्हयाल, मा ङ्युँइ या म्हयाल।
खीजी चमैंए मिग्लि योगुर्ले फ्योमिंब्मुँ। च त्हेसेरो खाबै आसि, शोक आत, क्रोब-म्होब नेरो दुःख कष्ट खोंयोंइ या आत। ओंसोंबै ताँन् सैमैं म्हयाल् खाँइमुँ।”