30 क्हिए सै न्होर बोसि ताँन् नुवाबै च्ह एखमा चए ल्हागिर क्हिइ छोबै क्यु साँडे सैसि च्हौ थेबै भत्यार लमिंब आ।’
दिलेया मोशाइ ह्रोंसए याहवेह परमेश्वरने यो छ्युँ लसि “ओ याहवेह!” बिइ। “क्हिइ ह्रोंसए थेबै भों मुँबै योइ मिश्रउँइँले तेइ पखबै ह्रोंसए म्हिमैंए फिर तले च्हौ थेबै ह्रिस खल?
छलब् म्रोंसि याहवेहजी मोशाने बिइ, “क्हि युनन् क्युरु ह्याद्, तलेबिस्याँ क्हिइ मिश्रउँइँले तेइ पखबै क्हिए म्हिमैंइ पाप लसि ङलाइ म्हाँदिब पिवाइमुँ।
बुद्धि मुँबै च्हइ आबालाइ सैं तोंन् लम्, दिलेया रण्डिबाजी लप्रबै च्हइ ह्रोंसए सै न्होर ताँन् नुवाम्।
तलेबिस्याँ अरू म्हिमैंइ खेंमैंने ल्हें मुँबइले ल्हेंन् झोंइ, दिलेया चु म्हरेस्यो ङ्हाँदु तलेया ह्रोंसने तिंफुँइ आचैल्ले ताँन् झोंवाइ।”
दिलेया चइ आबाने बिइ, ‘च्हौ ल्हें बर्ष समा ङइ क्हिए केब्छैंइ धोंले के लइ। क्हिइ ल्हैदिबै के तो मुँलेना ङइ आल! आबिमल। दिलेया ङइ तो योंइ? सैं तोंल्ले थुमैंने स्योगैं चरिगे बिसि क्हिइ र-झज घ्रि या ङ आपिं।
“छबिमा आबाइ चने बिइ, ‘ठागु, क्हिम् खोंयोंन् बिलै ङने बालुन् मुँ। ङने मुँबै सै न्होर ताँन् क्हिलन् ग।
तिंयाँ ङ्योइ भत्यार लसि बेल्ले सैं तोंल् त्हुम्। तलेबिस्याँ क्हिए अलि सियाल, सोसि खइ, म्हयालेया योंइ।’”
फरिसीइ रासि सैं न्हों-न्हों छले प्राथना लइ, ‘ओ परमेश्वर, ङ क्हिलाइ धन्यबाद पिंमुँ, तलेबिस्याँ ङ अरू म्हिमैं धोंले लोब लब, स्योर तेब, च्हमिरिमैंए फिर आछ्याँबै सैं मैंबै म्हि आङिं, धै चु बालि रेबै म्हि धों तबै या ङ आङिं।