17 “च त्हेर बल्ल चइ आबाए धिं मैंइ। झाइले चइ बिइ, ‘ङए आबाए के लब्मैंइ चब् म्रेंन्ले चसेया चबै सै ङैंम्, ङ बिस्याँ चुर चल् आयोंसि सिबर होंइमुँ।
ङए बानि ब्योर ङइ च्हैंब् मैंब् लइमुँ, धै क्हिए ताँइ बिब् धोंबै घ्याँर ङइ प्रबै भों लइमुँ।
न्हाँगर छोरमा म्होंड म्हयाब् धोंले, ओ प्रभु, क्हि छोरमा चमैंलाइ तो धोंइ आङ्हाँ।
तिलिइ चबै सैमैं म्रोंसि च बेल्ले म्रोमल। दिलेया खाबज्यै चलाइ चबै सै आपिंमल।
च नर्गर फेनेसि बेल्ले दुःख योंरिमा चइ कैंडु स्वर्गउँइँ ङ्ह्योइ छले ङ्ह्योमा ह्रेंगोउँइँलेन् अब्राहाम नेरो चए क्वेंदर लाजरस क्हुँरिब् म्रोंइ।
चमैंए ताँ थेसि “तो तगे” बिसि ङ्ह्योबर म्हिमैं येशू ङाँर खमा ओंसों मोंइ स्यासि सोबल् तबै म्हि सैं चिसि क्वें खिसि येशूए प्हले ङाँर टिरिब चमैंइ म्रोंइ। छाब् म्रोंसि चमैं ङ्हिंयाँइ।
च त्हेर्न पत्रुसइ सैं चिसि बिइ, “तोगो ङइ क्ह्रोंसेंन्ले सेइ, प्रभुजी खीए स्वर्गदूत कुल्मिंसि हेरोद म्रुँए योउँइँले नेरो यहूदीमैंइ लल् म्हैबै ताँन् सैउँइँले ङ फ्रेमिंइ।”
चु ताँ थेसि चमैंए सैंर खैला तोला तइ। धै चमैंइ पत्रुस नेरो अरू कुल्मिंबै चेला चिब्मैंने “ओ आघें-अलिमैं, तारे ङिइ तो लले?” बिसि ङ्योएइ।
छतसि “ओ न्हरु च्हुइरिब्मैं रेद्, सियाब्मैंए म्हाँजोउँइँले रेखो! झाइले ख्रीष्ट क्हिए फिर चारब्मुँ,” बिसि म्हिमैंइ बिम्।