3 “प्रिबै त्हिंइर नबै म्हिमैं सल् लब ठिक मुँ उ आरे? बिसि येशूजी धर्मगुरुमैं नेरो फरिसीमैंने ङ्योएइ।”
चर यो कारयाबै म्हि घ्रि मुँल। चमैंइ येशूलाइ छ्याब् ल्हैदिबै सैं लसि खीने “प्रिबै त्हिंइर म्हि सल् लब तम्मा?” बिसि ङ्योएइ।
छले चब् म्रोंसि फरिसीमैंइ खीने बिइ, “ङ्ह्योत्ति, क्हिए चेलामैंइ प्रिबै त्हिंइर तो लल् आत चन् लइमुँ।”
चमैं न्होंर्बै परमेश्वरए छ्वेर्बै ताँ लोमिंबै म्हि घ्रिइ खीए जाँच लबै सैंले खीने ङ्योएइ,
च लिउँइँ येशूजी चर मुँब्मैंने बिइ, “प्रिबै त्हिंइर परमेश्वरए छ्वेर बिब् धोंले खैबै के लब छ्याँब मुँ, छ्याँबै के लब् उ, आछ्याँबै के लब? म्हि जोगेदिब् उ, नास लब, तो छ्याँब मुँ?” छबिमा चर्बै म्हिमैं तोइ आबिल्ले टिरिइ।
च त्हेर्न यो प्हले रोंबै म्हि घ्रि येशूए उँइँर मुँल।
दिलेया चमैंइ तोइ बिल् आखाँ। येशूजी च यो प्हले रोंसि नबै म्हिए फिर यो थेंसि चलाइ सल् लमिंसि कुल्मिंइ।
झाइले येशूजी फरिसीमैं नेरो शास्त्रिमैंने बिइ, “क्हेमैंने बालु ङइ ताँ घ्रि ङ्योएम्! प्रिबै त्हिंइर छ्याँबै के लब स्वाब उ आछ्याँबै के लब स्वाब? म्हि जोगेब छ्याँब उ सिल् पिंब छ्याँब?”
क्हेमैंइ मोशाइ पिंबै ठिम म्हाँदिबर प्रिबै त्हिंइर ह्रोंसए च्हए ट्हुबिर चिनु लम् बिस्याँ, ङइ प्रिबै त्हिंइर म्हि घ्रिए ताँन् नब् सल् लमिंमा क्हेमैं तले ङने ह्रिस खल?