28 “क्हेमैं न्होंरि खाबज्यै या धिं बनेदा ङ्हाँस्याँ ‘धिं लबै ल्हागिर खर्ज कति ल्हैदिम्? ङने मुँबै मुइइ योम् उ आयो?’ बिसि ओंसोंन् चइ बिचार आल रो वा?
बैरुबै केमैं ताँन् म्हेलिदिद्; ह्रोंसए म्रोंर्बै केमैं ताँन् खाँन् लद्, च लिउँइँ ह्रोंसए धिं-नाँ चुद्।
क्हेमैंइ ङए मिं किंबइले ताँन् म्हिमैंइ क्हेमैं हेल लब्मुँ। दिलेया सैदिसि लिउँइँ समा बिश्वासर भोंब् तेरिब्मैं परमेश्वरजी जोगेमिंब्मुँ।
छबिमा येशूजी चने बिइ, “स्येलमैंला टिबै रो मुँ, नमेमैंला च्हों मुँ, दिलेया ‘म्हिए च्हलम्’ क्र क्ह्युबै क्ल्ह्यो या आरे।”
खाबइ ह्रोंसए क्रूस नोसि ङए लिलि आप्र च ङए चेला तल् आखाँ।
बिचार आलस्याँ चइ जग मत्त्रे झोंसि धिं प्हें सैल् आखाँस्याँ म्रोंब्मैं ताँनइ क्हिलाइ प्ह्रब्मुँ।
छतसि क्हेमैंए न्होंरि खाबइ ह्रोंसने मुँबै तोन्दोंरि सै आवथें च ङए चेला तल् आखाँ।
दिलेया खिइ बिइ, “क्हेमैं छले क्रोसि ङए सैं तले च्योंब् लमुँ? प्रभु येशूए ल्हागिर ङ जेलर फैब् मत्त्रे आङिं, यरूशलेमर सिल् त्हुनाबिलेया ङ तयार मुँ।”