24 “कगामैं ङ्ह्योत्ति! चमैंइ खेति आल्हैदि, रो या आखु, चमैंल भकारि आरे, धनसारमैं या आरे। दिलेया परमेश्वरजी चमैंलाइ चल् पिंरिइमुँ। छाबै नमेंमैं भन्दा क्हेमैं झन् बेल्ले थेब मुँ।
खेदोमैं नेरो कगए प्हसेमैं ङ्हेमा खीजी चल् पिंमुँ।
छतसि क्हेमैं आङ्हिंन्, परमेश्वरए उँइँरि ल्हें कोर्मे भन्दा क्हेमैं झन् बेल्ले थेब् मुँ।
सोंग्या टाबै नउलि खीए योर्न मुँ। खीजी ताँन् खालर्बै सोंग्या छेन्ले टाब्मुँ, धै खीए गहुँ धन्सारर खागु लब्मुँ, धै ताँन् पुइ खागु लसि खोंयोंइ आसिबै मिर ख्रोंवाब्मुँ।”
मुर प्हुरबै नेमामैं ङ्ह्योद्। चमैंइ खेति या आल, रोमैं या आखु, चमैंला धन्सारमैं या आरे। दिलया क्हेमैंए स्वर्गर्बै परमेश्वर आबाजी चमैं चल् पिंम्। च नेमामैं भन्दा क्हेमैं झन् थेब आङिं वा?
चु ताँ थेसि हेरोद बेल्ले न्हुँ खइ, दिलेया भत्यारर मुँबै प्ह्रेंमैंए उँइँर कसम चसि क्हिइ तो ह्रिलेया पिंम् बिबइले हेरोदइ “आपिं,” बिल् आखाँ।
झाइले चइ बिइ, ‘ङए धन्सारमैं फुवासि बेल्ले थेब् थेब लमुँ। झाइले ङए रा-रोमैं नेरो अरू सै न्होर चर्न थेंम्।
तलेबिस्याँ चबै सै भन्दा जीबन थेब मुँ, झाइले क्वें भन्दा ज्यु थेब मुँ।
झन् क्हेमैंलम् क्रप्हो या घ्रि घ्रिले परमेश्वरजी च्योइ थेंइमुँ। छतसि तिफुँइ आङ्हिंन्, परमेश्वरए उँइँर ल्हें कोर्में भन्दा क्हेमैं सै ल्हें फेब मुँ।