21 येशूजी धबै बिइ, “ह्रोंसए ल्हागिर सै न्होर थुपर्दिसि प्लब तब दिलेया परमेश्वरए उँइँर आप्ल्होबै म्हिए गति छाबन् तम्।”
कोइ म्हि ह्रोंसने तोइ आरेलैया प्लब् प्हैंम्; कोइ म्हि प्लब् मुँलेया तोइ आरेब् धोंले प्रम्,
“छतसि क्हेमैंए सै न्होर चुँसि योंबै मुइ आयोंब्मैं पिंन्। झाइले ह्रोंसए ल्हागिर खोंयोंइ स्योब आतबै नेंदोमैं रोसि नाँस आतबै सै न्होर स्वर्गर साँन्। स्वर्गर थेंबै सै न्होर खोंयोंइ आम्ह, तलेबिस्याँ खाबज्यै ह्योल् आँखाँ, झाइले प्हुँलुँज्यै आच।
छतसि क्हेमैं ह्युलर्बै सै न्होरर भर लल् खाँब आतइ बिस्याँ, स्वर्गर्बै खोंयोंइ आखाँबै सै न्होरए जिम्मा क्हेमैंलाइ खाबइ पिंमुँ?
दिलेया धिक्कार क्हेमैं तोगो प्लब्मैं! सै न्होरए लिलि प्रब्मैं क्हेमैंइ परमेश्वरए ग्याल्सर तोइ योंरिब् आरे। तलेबिस्याँ क्हेमैंइ सुख योंल् खाँइमुँ।
दिलेया क्हिइ सैं सारो लसि परमेश्वर ङाँइ सैं एदा आङ्हाँ। छतसि परमेश्वरजी ठिक निसाफ लबै त्हिंइर क्हिइ अझै थेबै सजैं योंब्मुँ।
न्हुँ खलेया ङि खोंयोंन् बिलै सैं तोंरिम्, ङ्हाँदुमैं तलेया ङिइ ल्हें म्हिमैंलाइ प्ल्होब लमिंम्, ङि तोइ आरेब् धों तलेया ख्रीष्टए फिर बिश्वास लबइले ङिइ तोन्दोंरि सै योंइमुँ।
दिलेया प्लदा ङ्हाँब्मैंइ तब आतबर दुःख योंम्, चमैं आङिं-आङिं तबै सैजरे पानेम्, केरै आफेबै छेरन् तबै सै जरे सैं ह्याम्, छाबै सैमैंइ म्हिमैं तोइ आचैन् लवाम्।
ओ ङए खोबै अलि-अङाँमैं, ङए ताँ थेद्, परमेश्वरजी चु ह्युलर्बै ङ्हाँदुमैंलाइ खीए फिर्बै बिश्वासर भोंब् लमिंसि स्वर्ग ग्याल्सर्बै हगवालमैं तबर त्हाँब, आङिं वा? खीलाइ म्हाँया लब्मैंने चु ग्याल्स पिंम् बिसि खीजी बाछा फैब, आङिं वा?
क्हिए दुःखमैं नेरो क्हि ङ्हाँदु मुँ बिब ङइ सेइमुँ। दिलेया क्हिम् क्ह्रोंसेंन प्लब मुँ। कोइ म्हिमैंइ ‘ङ यहूदी ग,’ बिमुँ, दिलेया चमैं यहूदीमैं आङिं, चमैं दुष्टए न्होंर टिब्मैं ग। चमैंइ क्हिए फिर पोंबै आछ्याँबै ताँमैं ङइ सेइमुँ।