20 दिलेया चइ छले मैंरिमा परमेश्वरजी चने बिइ, ‘ओ आमादु! तिंयाँ म्हुँइँसर्न क्हि सिल् त्हुब्मुँ। तारे क्हिइ साँथेंबै सै न्होर खाबल् तब्मुँ?’”
चमैं खबै लिउँइँ हामानइ ह्रोंसए सै न्होरमैं कति मुँ बिबै ताँ, च्ह-च्हमि कति मुँ बिबै ताँ नेरो के लब्मैंए न्होंर म्रुँइ चलाइ खैले ताँन् भन्दा थेबै पदर थेंमिंइ बिबै ताँ चमैंने बिइ।
म्हिमैं छरि धोंलेन् म्हयाम्। म्हिमैंइ फाक्कर्बै केमैं लप्ररिम्! चइ ल्हें सै न्होर खागु लमुँ दिलेया च खाबल् तनेमुँ चइ आसे!
तलेबिस्याँ बुद्धि मुँबै म्हिमैं या सिल् त्हुब, धै आमादुमैं नेरो आह्र आसेब्मैं ङ्हिंन-ङ्हिंन् सियामा सै न्होर अरूमैंए ल्हागिर्न वाथेंल् त्हुमन बिब ताँनइ म्रोंइमुँ।
थाइ आसेल्ले चमैं नास तयाम्, चमैं बेल्ले ङ्हिंमा ताँन् नोबोइ!
दिलेया चमैंए चबै सै चमैंए सुँर मुँमन्, चमैं म्रेंब् भन्दा ओंसों,
अनिया लसि कमैंबै सै न्होर तोइ केर् आफे, दिलेया ठिक के लसि छ्ह थोस्याँ क्हि कालउँइँले फ्रेम्।
परमेश्वरजी ल्हयो आखल्ले निसाफ लबै त्हिंइर सै न्होरइ तोइ लल् आखाँ। दिलेया ठिक के लस्याँ कालउँइँले फ्रेमिंम्।
कोइ म्हि ह्रोंसने तोइ आरेलैया प्लब् प्हैंम्; कोइ म्हि प्लब् मुँलेया तोइ आरेब् धोंले प्रम्,
प्हन्हाँ छ लमुँ छु लमुँ बिसि प्हैंसि आपोंन्, तलेबिस्याँ प्हन्हाँ तो तम् बिब क्हिइ आसे।
ब्याज ल्हें किंसि ह्रोंसए सै न्होर ल्हें लबै म्हिइ ङ्हाँदुमैंए फिर ल्हयो खबै म्हिए ल्हागिर सै न्होर खुम्!
“ओ, आमादुमैं! बैरुबै सै बनेबै परमेश्वरजीन् न्होंर्बै सै या बनेब आङिं वा?
च त्हेर म्हिमैंइ “शान्ति ने सुरक्षा तइमुँ, ङ्योए फिर आछ्याँबै ताँ तोइ तल् आखाँ,” बिरिमा सुत्केरि बेथा ल्हैदिब् धोंले तिखेर्न चमैंए फिर दुःख तब्मुँ। च दुःखउँइँले खाबै या स्योरल् आखाँ।
चु ह्युलर्बै प्लबै म्हिमैंने थेब् आप्हैंन् बिद्, चमैं प्लब् आप्हैंरिगे, आटिक्दिबै सै न्होरर आशा आथेंरिगे, बरु चमैंए आशा ङ्योलाइ चैदिबै सैमैं तोन्दोंरि योल्ले ख्युल्ले पिंबै परमेश्वरए फिर थेंरिगे।
तलेबिस्याँ ङ्योइ चु ह्युलरै या तोइ आपुयु धै सिइ ह्यामै या तोइ बोल् आयों।
प्हँना तो तम् क्हेमैंइ आसे। क्हेमैंए छ्ह तो मुँ रो? क्हेमैंम् न्हाँम्स्यो धों तब् ग। च न्हाँम्स्यो तिस्याँदे म्रोंबै तोंदोंन् म्हयाम्।