19 झाइले ङइ ह्रोंसनेन् क्हिए ल्हागिर ल्हें बर्ष समा योबै रा-रोमैं मुँ। तारे पिरु चदु, थुँनु, धै मोज-मज्जा लसि सुखले टिद्,’ बिब्मुँ।
च सोन् समा चइ “ङम् ङ्हो सब् ग” बिसि मैंलेया म्हिमैंउँइँले चइ थेबै मान इजेत योंलेया
धुदिबै केर भर आतद् धै ह्योबै सैर थेब् आप्हैंन्; क्हिए सै न्होर ल्हें तलेया चए फिर भर आथेंन्।
अनिया लसि कमैंबै सै न्होर तोइ केर् आफे, दिलेया ठिक के लसि छ्ह थोस्याँ क्हि कालउँइँले फ्रेम्।
बुद्धि मुँबै म्हिए सै न्होर चमैंए मुकुट ग, दिलेया आमादुमैंइ अझै आमादु के मत्त्रे लम्।
प्लबै म्हिए सैंर ह्रोंसने मुँबै सै न्होरन् भोंबै सहर ग; धै चए सैंर च बेल्ले नुल्ले झोंबै गारा धों तब् ग।
तिस्याँदे ल्हागिर सै न्होर योंम्; दिलेया नुयाम्, तलेबिस्याँ चल प्ह्यामैं प्ह्यामुँ धै क्रोवे धोंले मुउँइँ प्हुरयाम्।
प्हन्हाँ छ लमुँ छु लमुँ बिसि प्हैंसि आपोंन्, तलेबिस्याँ प्हन्हाँ तो तम् बिब क्हिइ आसे।
झाइले चइ बिइ, ‘ङए धन्सारमैं फुवासि बेल्ले थेब् थेब लमुँ। झाइले ङए रा-रोमैं नेरो अरू सै न्होर चर्न थेंम्।
येशूजी धबै बिइ, “छाबै प्लबै म्हि घ्रि मुँल। चइ सै ल्हें फेबै छ्याँबै क्वेंमैं खिमल। त्हिंइ ह्रोंसे लिं-लिंबै चबै सैमैं चसि मजाले त्हिंइ थोमल।
“छतसि क्हेमैं खैले टिल् त्हुम् बिसि सैंर मैंसि टिद्! ल्हें चब-थुँबाए लिलि आप्रद्, प्हा ल्हें थुँसि आम्हेरद् धै छ्ह खैले थोब् ङ्हे बिसि न्हुँ आलद्। छले ह्युलर्बै सैमैंर सैं ह्यारिमा थाइ आसेल्ले तिखेर्न च त्हिंइर क्हेमैं ङोर स्याब् धोंले स्याब्मुँ।
एफिसस सहरर ङइ बेल्ले दुःख योंइ - चर क्ह्योंर्बै सिंह भलु धों तबै म्हिमैंने या ङ नेइ। दिलेया को-कोइ म्हिमैंइ बिब् धोंलेन् सियाब्मैं सोगों आतब् ङिंस्याँ ङलाइ तो फायदा तइ? छले फायदा आतब् ङिंस्याँ, “ङ्यो चले, थुँले, तो लदा ङ्हाँम् लले, तलेबिस्याँ प्हँन्हाँगम् ङ्यो सियाम्।”
चुमैं लिउँइँ नर्गर नास तब्मुँ, तलेबिस्याँ फोन् चुमैंए देवता ग। धै फापिल् त्हुबै केमैं लल् योंमा चुमैं सैं तोंम। चमैंए सैं खोंयोंइ बिले चु ह्युलर्बै सैमैंर फिरन् तरिम्।
दिलेया म्हरेस्यो तसेया च खै तदा ङ्हाँमुँ छान् तप्रस्याँ सोगोंन् तलेया सियाब् धोंन् तब् ग।
चु ह्युलर्बै प्लबै म्हिमैंने थेब् आप्हैंन् बिद्, चमैं प्लब् आप्हैंरिगे, आटिक्दिबै सै न्होरर आशा आथेंरिगे, बरु चमैंए आशा ङ्योलाइ चैदिबै सैमैं तोन्दोंरि योल्ले ख्युल्ले पिंबै परमेश्वरए फिर थेंरिगे।
अझै चमैंइ अरूलइ धोका पिंब, खैचिज्हिले पोंब, ह्रब् प्हैंब, परमेश्वरए सैं तोंन् लबै साटोर चमैं मोज-मज्जा लब् खोब।
क्हेमैं चु पृथ्बीर बेल्ले सयल थोसि सैंर मैंब् धोंले छ्ह थोइमुँ। ख्रो पिंबै त्हिंइर सैबै ल्हागिर छोल्ले न्हथेंबै क्यु धोंले क्हेमैं छोइमुँ।
ह्याबै त्हिंइजरे परमेश्वर आम्हाँदिब्मैंइ धोंले क्हेमैंइ ब्यभिचार लब, आछ्याँबै सैं मैंब, प्हा को तब, सैल् लब, छेरन् ब्योंबै कु पूजा लसि ल्हें त्हे खेरो वाइ।
चइ खैले सयल लसि सुख योंल, छलेन् चए फिर दुःख नेरो शोक तल् पिंन्। तलेबिस्याँ ‘ङ चुर म्रुँस्यो तसि टिइमुँ। म्हरेस्योलाइ धोंले ङलाइ शोक तरिब् आरे, ङ क्रोब-म्होब खोंयोंइ लल् त्हुरिब् आरे!’ बिसि चइ मैंम्।