17 छतमा ‘च्हौ ल्हें रा-रोमैं थेंबै धन्सार ङने आरे! तारे ङ तो लब् ङ्हे?’ बिसि चइ सैं न्हों न्हों मैंइ।
दिलेया चेलामैंइ येशूए ताँ आक्होसि “ङ्योइ क्हें पखब म्लेयासि प्रभुजी छ बिलै,” बिसि ह्रों-ह्रोंसन् ताँ लबर होंइ।
म्हिमैंइ क्हिने तोइ ह्रिसयाँ पिंन्, धै क्हिने छे ह्रिब्मैंलाइ ‘आपिं!’ आबिद्।
परमेश्वरए छ्वे ह्रबै म्हि घ्रिइ येशूए जाँच लसि ताँ क्हाल् त्हुइ बिबै सैंले खीने ङ्योएइ, “ओ गुरु, खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंबै ल्हागिर ङइ तो लल् त्हुम्?”
क्हिए थलि प्हेलार मुँबै सैमैं आयोंब्मैं पिंन्। छ लस्याँ न्हों मुँलेया बैरु मुँलेया क्हेमैंए ल्हागिर ताँन् चोखो तब्मुँ।
च लिउँइँ येशूजी चमैंने अहान् घ्रि बिइ, “प्ल्होबै म्हि घ्रिल म्रोंउँइँले छेज्याल्हुल्हुले रा-रोमैं खइ।
झाइले चइ बिइ, ‘ङए धन्सारमैं फुवासि बेल्ले थेब् थेब लमुँ। झाइले ङए रा-रोमैं नेरो अरू सै न्होर चर्न थेंम्।
येशूजी ह्रोंसए चेलामैंने बिइ, “छतसि ङ क्हेमैंने बिमुँ, सोबै ल्हागिर ‘ङ तो चब् ङ्हे? तो थुँब् ङ्हे? धै ज्युए ल्हागिर तो खिब् ङ्हे?’ बिसि न्हुँ आलद्।
“छतसि तो चब, तो थुँब बिसि क्हेमैं म्हैइ आप्रद्, धै न्हुँ या आलद्।
“छतसि क्हेमैंए सै न्होर चुँसि योंबै मुइ आयोंब्मैं पिंन्। झाइले ह्रोंसए ल्हागिर खोंयोंइ स्योब आतबै नेंदोमैं रोसि नाँस आतबै सै न्होर स्वर्गर साँन्। स्वर्गर थेंबै सै न्होर खोंयोंइ आम्ह, तलेबिस्याँ खाबज्यै ह्योल् आँखाँ, झाइले प्हुँलुँज्यै आच।
“छतमा च नाइकेइ सैं न्हों-न्हों बिइ, ‘ङए क्ल्हेइ ङ केउँइँले तेबर होंना। ङइ ताब क्योब लल् आखाँ, म्हिमैंने ह्रिसि चब् बिलेया ङ फापिम्।
“ङ क्हेमैंने बिमुँ, ह्रोंसए ल्हागिर ह्युलर्बै स न्होरउँइँले क्ह्रिबै थुमैं बनेद्। छ लस्याँ क्हेमैंए मुइ खाँयाबै त्हेर चमैंइ क्हेमैं स्वर्गर स्वागत लब्मुँ।”
चए ताँ थेसि येशूजी चने बिइ, “अझै क्हिइ लल् त्हुबै के घ्रि चैमुँ। क्हिने मुँबै सैमैं ताँन् चुँसि योंबै मुइ ङ्हाँदुमैं चुमिंन्, धै ङए लिलि प्रद्, छलस्याँ क्हिइ स्वर्गर सै न्होर योंब्मुँ।”
“च म्रोंसि म्रुँ बेल्ले सैं तोंदै बिइ, ‘स्याबास! क्हि स्वाबै के लबै म्हि मुँन! च्युगुदे सैर क्हि भर लल् खाँब तइ। छतसि तारे सहर च्युए फिर क्हि क्ल्हे तब्मुँ।’
यूहन्नाइ बिइ, “खाब्ने खिबै क्वें ङ्हिजोर मुँ, चइ आरेबै म्हिमैं तिजोर पिंरिगे, धै खाब्ने चबै सै मुँ चइ फो ख्रेंब्मैं चल् पिंरिगे।”
च लिउँइँ चमैं बैरु बोसि “मुक्ति योंबै ल्हागिरि ङइ तो लल् त्हुम्?” बिसि ङ्योएइ।
चु ताँ थेसि चमैंए सैंर खैला तोला तइ। धै चमैंइ पत्रुस नेरो अरू कुल्मिंबै चेला चिब्मैंने “ओ आघें-अलिमैं, तारे ङिइ तो लले?” बिसि ङ्योएइ।
बिश्वासीमैंए खाँचोर ल्होद्, ह्रोंसए धिंर खबै प्ह्रेंमैंलाइ बास पिंसि छेनाले चब् थुँब् पिंन्।
चु ह्युलर्बै प्लबै म्हिमैंने थेब् आप्हैंन् बिद्, चमैं प्लब् आप्हैंरिगे, आटिक्दिबै सै न्होरर आशा आथेंरिगे, बरु चमैंए आशा ङ्योलाइ चैदिबै सैमैं तोन्दोंरि योल्ले ख्युल्ले पिंबै परमेश्वरए फिर थेंरिगे।
म्हाँया तो जा बिब ङ्योइ खैले सेइमुँ बिस्याँ ख्रीष्टजी ङ्योए फिर म्हाँया लसि ङ्योए ल्हागिर खीए सो पिंइ। छतसि ङ्योज्यै या ह्रोंसए बिश्वासी अलि-अङाँमैंए ल्हागिर ह्रोंसए सो पिंल् त्हुम्।