15 खीजी धबै चर मुँब्मैंने बिइ, “छेनाले मैंन्, नना ओलिबै लोब् आलद्, तलेबिस्याँ म्हि कति प्ल्होब तनाबिलेया सै न्होरउँइँले क्ह्रोंसेंन्बै छ्ह योंल् आखाँ।”
तलेबिस्याँ दुष्टमैं ह्रोंसए सैंर मैंबै आछ्याँबै ताँर्न प्हैंरिम्, चमैंइ खोंबै म्हिलाइ आशिक पिंम्, धै याहवेहलाइ स्यारम्।
दुष्टमैंने मुँबै ल्हें सै न्होर भन्दा ठिक के लब्मैंने मुँबै च्युगुदे सै छ्याँब ग।
धुदिबै केर भर आतद् धै ह्योबै सैर थेब् आप्हैंन्; क्हिए सै न्होर ल्हें तलेया चए फिर भर आथेंन्।
प्लबन् तलेया सैं खैता-खैता तब् भन्दा ङ्हाँदु तलेया याहवेहलाइ म्हाँदिब छ्याँब् ग।
मारा योंब् भन्दा बुद्धि योंब छ्याँब् ग, धै चाँदि भन्दा ज्ञान बुद्धिलाइ त्हाँन्।
शासन चलेबै म्हि सैं सार मुँस्याँ आछ्याँब तम्, दिलेया छलु म्हिलु लसि सै न्होर आखुबै म्हिए छ्ह ह्रिंब् तम्।
लोब लब, स्योर तेब, खैच्हिजिले पोंब, ख्रे लब, थेब् प्हैंब, आमादु तब,
च लिउँइँ येशूजी चमैंने अहान् घ्रि बिइ, “प्ल्होबै म्हि घ्रिल म्रोंउँइँले छेज्याल्हुल्हुले रा-रोमैं खइ।
येशूजी बिबै ताँ थेसि फरिसीमैंइ खीए बिल्लि लइ। तलेबिस्याँ चमैंए ल्हागिर मुइ थेबै सै मुँल।
“छतसि क्हेमैं खैले टिल् त्हुम् बिसि सैंर मैंसि टिद्! ल्हें चब-थुँबाए लिलि आप्रद्, प्हा ल्हें थुँसि आम्हेरद् धै छ्ह खैले थोब् ङ्हे बिसि न्हुँ आलद्। छले ह्युलर्बै सैमैंर सैं ह्यारिमा थाइ आसेल्ले तिखेर्न च त्हिंइर क्हेमैं ङोर स्याब् धोंले स्याब्मुँ।
छलेन पुजु मुँबै क्ल्ह्योर तेबै प्लु चुन् ग: खाबइ परमेश्वरए ताँ थेमुँ। दिलेया लिउँइँ चु छ्ह खैले थोब् ङ्हे बिसि न्हुँ लमुँ धै सम्पति खैले योंब् ङ्हे बिसि ह्युलर्बै सैमैंर सैं ह्यासि चमैंए बिश्वास म्हयाम्। छतमा चमैं भोंसि आत।
ह्योमैं, लोबिमैं, प्हा ल्हें थुँसि म्हेरब्मैं, ह्रिस लब्मैं, आगुलाइ लुडिब्मैं, खाबज्यै या परमेश्वरउँइँले योंल् त्हुबै आशिक योंल् आखाँ।
छतसि क्हेमैं ह्युलर्बै सैजरे सैं आह्याद्: फ्रें क्ल्योंब नेरो रण्डिबाजी लसि फोहोरी के आलद्, छाडा आतद्, दुष्ट सैं आप्ह्याब नेरो लोब आलद्। लोब लबम् कु पूजा लब् धों तब् ग।
च त्हेर म्हिमैंइ ह्रोंसलाइ मत्त्रे म्हाँया लब, मुइए लोब लब, ह्रोंसन् थेब् प्हैंब, सैं सार तब, अरूलाइ म्हि आलल्ले पोंब, आबा-आमाइ बिब आङिंब, खाबइ तो सै पिंलेया धन्यबाद आपिंब धै परमेश्वर आम्हाँदिब गुन् आरेब अपबित्र तब्मुँ।
क्हेमैंइ ल्हें मारा-मुइए लोब आलद्। क्हेमैंने मुँबै सैर्न सन्तोक तइ टिद्। तलेबिस्याँ परमेश्वरजी बिइमुँ, “ङइ क्हेमैं खोंयोंइ वाथेंरिब् आरे, ङइ क्हेमैं पिरिब् आरे।”
चमैंए सैं खोंयोंन् बिलै म्रिंस्योमैं ङाँइन तमुँ। आछ्याँबै केमैं लसि चमैं खोंयोंइ आम्रें, सैं फैल् आखाँब्मैंलाइ चमैंइ फस्ला फुस्लु लवाम्, छाबै केमैं लबर चमैं तालिम् योंबै म्हिमैं धोंन् तब् मुँ, छतसि चमैं सराप योंल् त्हुबै म्हिमैं ग।
लोब लसि चमैंइ स्योलिबै ताँमैं पार्दिसि क्हेमैंउँइँलेन् फायदा किंब्मुँ। छतसि ओंसों ओनोंन् चमैंए ल्हागिर परमेश्वरजी दण्ड तोक्दिथेंइमुँ। चमैंए नास तबै त्हे तबर होंइमुँ।