14 दिलेया खीजी चने बिइ, “ओ थु, क्हेमैंए फिर निसाफ लब् नेरो क्हेमैंए सै न्होर चुमिंन् बिसि ङलाइ खाबइ ल्हैदिइ?”
छबिमा चइ बिइ, “क्हि ङिए क्रथे नेरो निसाफ लबै म्हि खाबइ लमिंइ? च मिश्रीने सैब् धोंले ङलाज्यै या सैल् म्हैल् वा?” छबिमा मोशाइ सैं न्हों-न्हों ङ्हिंसि बिइ, “क्ह्रोंसेंन चु ताँ खन्तोंदोंन् थेबर होंना।”
येशूजी ह्रोंसए चेलामैं लोमिंरिमा हुलउँइँले म्हि घ्रिइ येशूने बिइ, “ओ गुरु, ङिए आबाए सै न्होर अँश लमिंन् बिसि ङए आघेंने बिमिंन् ओ।”
तिस्याँदे लिउँइँ अर्को म्हि घ्रिइ चलाइ म्रोंसि बिइ, “क्हि या चमैं न्होंर्बै आङिं वा?” दिलेया पत्रुसइ चने या “अहँ, ङ चए थु आङिं,” बिइ।
चमैंए च्हौ थेबै बिश्वास म्रोंसि येशूजी च नबै म्हिने बिइ, “ओ बाबु, क्हिए पाप क्षमा तइ।”
चमैंइ खैच्हिजिले बोसि म्रुँ लबर होंइमुँ बिब् सेसि यशू खी घ्रिन् धबै कोंउँइँ ह्याइ।
चइ बिइ, “प्रभु, खाबज्यै या आल्हैदि।” येशूजी बिइ, “ङज्यै या क्हि छ्याब् आल्हैदि। ह्याद्! तारे धबै पाप आलद्।”]
ओ अरूए फिर छ्याब् ल्हैदिबै म्हि, क्हि खाब् मुँलेया निउँ लबै घ्याँ तोइ आरे, तलेबिस्याँ क्हिइ अरूए फिर खैले छ्याब् ल्हैदिमुँ छाबन् के क्हिज्यै लम्। छतसि खाबइ आगुए फिर छ्याब् ल्हैदिमुँ च ह्रोंसन् दोषि ठर्दिम्।
छाबै आछ्याँबै के लइ बिसि क्हिइ अरूलाइ दोष ल्हैदिमुँ, दिलेया ह्रोंसज्यै च केन् लप्रम् बिस्याँ परमेश्वरजी निसाफ लमा क्हि स्योल् खाँम्मा? आखाँ!
छतसि म्हिमैंइ परमेश्वरए बिरोध लसि पोंबै घ्याँ आरे। सए भाँडोइ कुमालेलाइ “क्हिइ तले ङलाइ छाब् लल?” बिम् रो वा? आबि!