7 “दिलेया क्हिए थुइ धिं न्होंउँइँले ‘छोरो ङ्हाँन् आबित्ति। ङइ म्रा तोरवाइ। तोगो ङए कोलोमैं ङने बालु न्हरु च्हुइरिइमुँ। तोगो ङ रेसि क्हिलाइ तोइ पिंल् आखाँ,’ बिम्।
“छबिमा च बुद्धि आरेब्मैं छ्युगु किंबर ह्यारिमा प्ह्रेंरो धिंर फेखइ, धै बत्तिर छ्युगु झोंसि टिरिब्मैं प्ह्रेंरोने बालुन् ब्ह्याए भत्यार चबर धिं न्होंर होंइ। धै म्हिमैंइ म्रा तोरवाइ।
तलेबिस्याँ थु घ्रि तोगो ङ ङाँर बास टिबर खइमुँ, दिलेया ङने चल् पिंबै सै तोइ आरे।
“ङइ क्हेमैंने बिमुँ, थु तना बिलेया च रेसि क्हिलाइ तोइ आपिं, दिलेया क्हिइ ह्रिबै-ह्रिबन् लमा च रेसि क्हिलाइ चैदिबै तोन्दोंरि सै पिंब्मुँ।
धिं क्ल्हे रेसि म्रा तोरवाबै लिउँइँ क्हेमैं बैरु रासि म्रा ह्रादै ‘ओ प्रभु, म्रा थोंमिंन्,’ बिब्मुँ, दिलेया खीजी ‘क्हेमैं खनिउँइँले खल ङइ क्हेमैं ङो आसे,’ बिब्मुँ।
चमैंए ताँ थेसि येशू चमैंने ह्याइ। कप्तानए धिंर फेखबि छेमा च कप्तानइ ह्रोंसए थुमैं येशू ङाँर छ बिबर कुलइ: “ओ प्रभु, क्हि दुःख आयोंरिद् तलेबिस्याँ क्हि ङए धिंर खसि टिबै लायकर्बै ङ आरे।
आखिरि ताँ: तारे खाबज्यै ङलाइ दुःख आपिंरिगे, तलेबिस्याँ ङइ ङए ज्युर येशूए ल्हागिर सैदिबै घामैंए डाम नोइमुँ।