45 शास्त्रिमैंए न्होंर्बै घ्रिइ येशूने बिइ, “ओ गुरु, क्हिइमि छाबै ताँमैं बिसि ङिए आब्रु वाइ।”
चमैं न्होंर्बै परमेश्वरए छ्वेर्बै ताँ लोमिंबै म्हि घ्रिइ खीए जाँच लबै सैंले खीने ङ्योएइ,
येशूजी बिइ, “क्हेमैं शास्त्रिमैंलाज्यै या धिक्कार मुँ! सैं क्रोल् त्हुम्! म्हिमैंइ नोल् आखाँबै ते क्हेमैंइ नोद् बिमुँ, दिलेया क्हेमैं बिस्याँ यो च्याफै टिरिम्।
“क्हेमैं शास्त्रिमैं धिक्कार क्हेमैं क्रोल् त्हुम्! क्हेमैंइ क्ह्रोसेंन्बै ज्ञान बुद्धि योंबै म्राए साँजु किंबम् किंइ, दिलेया क्हेमैं ह्रोंसै या न्होंर आहों, होंल् म्हैब्मैंलाज्यै या क्हेमैंइ होंल् आपिं।”
दिलेया फरिसीमैं नेरो परमेश्वरए छ्वे लोमिंब्मैंइ बिस्याँ परमेश्वरजी ह्रोंस ङाँर खबै ल्हागिर बनेबै घ्याँ केर आफेब् ङ्हाँसि यूहन्नाउँइँले क्युर प्लुँसि बप्तिस्मा आकिंल।
ङि चिबनाँब्मैं नेरो फरिसीमैंए न्होंर खाबज्यै चए ताँ क्वेंब क्हेमैंइ म्रोंइँमुँ वा?
चु ह्युलर्बै म्हिमैंइ क्हेमैंलाइ हेल् आल, दिलेया ङलाइमि हेल् लम्, तलेबिस्याँ चमैंइ लबै केमैं आछ्याँब मुँ बिसि ङइ बिमिंम्।
चु ताँ थेसि येशूए ङाँर मुँबै फरिसीमैंए न्होंर्बै को-कोइ खीने “ङि या कनमैं रो वा?” बिसि ङ्योएमा।