4 ङिए पाप क्षमा लमिंनु, तलेबिस्याँ ङिए फिर आछ्याँबै के लब्मैंलाइ ङिज्यै या ङि क्षमा लम्। ङि सैदिल् आखाँबै जाँजर च्होंल् आपिंनु।’”
ङलाइ ताँन् दुःखउँइँले फ्रेमिंबै स्वर्गदूतइ चुमैंए फिर आशिक पिंरिगे! चु कोलोमैंने ङए बाज्यु अब्राहाम, ङए आबा इसहाक नेरो ङए मिं आम्हरिगे। पृथ्बीर चुमैंल ल्हें-ल्हें सन्तानमैं तरिगे।”
क्हिलाइ न्होह्रों लबै तोन्दोंरि सैमैंउँइँले याहवेहजी जोगेमिंब्मुँ; खीजी क्हिए सोए रक्षा लमिंब्मुँ।
ओ याहवेह, ङइ आछ्याँबै केमैं ल्हें लइ। ङलाइ क्षमा पिंन्, तलेबिस्याँ क्हि क्षमा पिंबै परमेश्वर ग।
ङए दुःख नेरो पिरमैं क्हिजी बिचार लमिंन्, धै ङए ताँन् पापमैं क्षमा लमिंन्।
“छतसि क्हेमैंज्यै ह्रोंसए अलिलाइ सैं न्होंउँइँले क्षमा आपिंस्याँ, स्वर्गर मुँबै ङए आबाज्यै या क्हेमैं क्षमा पिंरिब् आरे।”
दुष्टए ङोर आफेरिगे बिसि न्हरु आच्हुइनाले प्राथना लद्। क्ह्रोसेंन सैंरम् खाँलै ङ्हाँमुँ, ज्यु बिस्याँ आखाँ।”
झाइले येशूजी ह्रोंसए चेलामैंने चु अहान् बिइ, “क्हेमैंए न्होंरि खाब् मुँलेया म्हुँइँस आधार थु ङाँर ह्यासि ‘ओ थु, म्ल्हसि सोंम्ना खिद्,’ बिम्।
झाइले अर्को ताँ, सिलोआम बिबै क्ल्ह्योर्बै धरर फुयासि च्युसे प्रे म्हि सियाल। चमैं या अरू यरूशलेमथेंमैं भन्दा ल्हें पापिमैं तसि सिब् वा?
येशूजी चमैंने बिइ, “क्हेमैं तले रोरिल? रेद्, पापर आच्होरिगे बिसि प्राथना लद्।”
झाइले गेगरर तेबै प्लु चुन् ग: खाबइ परमेश्वरए ताँ थेसि सैं तों-तोंइ क्वेंम्। दिलेया चमैंए जरा आत। छतसि चमैंइ तिस्याँदे मत्त्रे च ताँ क्वेंम्, तलेबिस्याँ ह्रोंसए फिर दुःखमैं तमा बिब् धों आतमा चमैंइ पिवाम्।
क्हिजी चमैं चु ह्युलउँइँले बोमिंन् बिसि ङ यो छ्युँ आल। दिलेया दुष्टउँइँले जोगेमिंन् बिसि ङ यो छ्युँ लम्।
म्हिए फिर तखबै जाँच बाहेक अरू जाँच क्हेमैंए फिर आतइमुँ। दिलेया परमेश्वर भर लल् खाँब मुँ, खीजी फैबै बाछा पूरा लम्। छतसि क्हेमैंइ सैदिलै आखाँबै जाँचर खीजी फेल् आपिं। जाँचर फेमा सैदिल् खाँरिगे बिसि खीजी क्हेमैंलाइ जाँचउँइँले स्योरल् खाँबै घ्याँ या पिंमुँ।
घ्रिइ तोइ लवास्याँ घ्रिज्यै या सैदिब्रें लद्, खाब् मुँले म्हिलाइ छ्याब् ल्हैदिबै ताँ तोइ मुँस्याँ घ्रिइ घ्रिलाइ क्षमा लब्रें लद्। क्हेमैंलाइ प्रभुजी क्षमा लमिंब् धोंलेन क्हेमैंज्यै या अरूलाइ क्षमा लमिंल् त्हुम्।
दिलेया प्रभु येशू भर पर्दिब् मुँ। खीजी क्हेमैंए सैं भोंब् लमिंब्मुँ धै दुष्टउँइँले जोगेमिंब्मुँ।
प्रभुजी ङलाइ ताँन् आछ्याँबै सैमैंउँइँले जोगेमिंब्मुँ। झाइले खीए स्वर्गर मुँबै ग्याल्सर बोब्मुँ। खीलाइ म्हिमैंइ खोंयोंइन् बिलै या थेबै मान लरिगे। आमेन, छान् तरिगे!
अरूए फिर ल्हयो आखबै म्हिए फिर परमेश्वरज्यै या ल्हयो खरिब् आरे। दिलेया अरूए फिर ल्हयो खइ बिस्याँ, परमेश्वरजी निसाफ लमा क्हेमैं फिरै या ल्हयो खमिंब्मुँ।
क्हेमैंए फिर खबि छेबै दुःखने आङ्हिंन्। थेद्, क्हेमैंलाइ पापर च्होवाबै ल्हागिर दुष्टइ को-कोइलाइ झेलर झोंब्मुँ। क्हेमैंलाइ च्युगैं मत्त्रे दुःख तब्मुँ। दिलेया क्हेमैं आसिन् समा ङए फिर बिश्वास लरिद्, छलस्याँ ङइ क्हेमैंलाइ इनामर खोंयोंइ आखाँबै छ्ह पिंब्मुँ।
पृथ्बीर्बै ताँन् म्हिलाइ जाँच लबर दुःख तबै त्हे खब्मुँ। दिलेया ङइ ‘ढुक्कले सैदिद्’ बिमा क्हेमैंइ ङिंइ, छतसि च जाँच लबै त्हेर खबै दु:खउँइँले ङइ क्हेमैंलाइ जोगेमिंस्यो।