35 छतसि क्हेमैंने मुँबै चारब मि मिछु आतरिगे बिसि सैं चिद्।
ह्रोंस प्रबै घ्याँ ठिक धों ङ्हाँलेया लिउँइँ च घ्याँ कालाए सुँर फेनेम्।
ह्रोंसन् ह्रब्-सेब् ग बिसि प्हैंबै म्हि म्रोंइमुँ वा? छाबै म्हि भन्दा बरु आमादुए फिर आशा थेंल् खाँम्।
“ज्युर्बै बत्ति मि ग। छतसि क्हिए मि चारब मुँ बिस्याँ क्हिए ताँन् ज्यु या छ्याँब तसि चारब तम्।
क्हिए मि ज्युर्बै बत्ति ग। क्हिए मिइ छ्याँबै सै ङ्ह्योइ बिस्याँ क्हिए सैं या छ्याँब तसि चारब तम्। दिलेया मिइ आछ्याँब सै ङ्ह्योइ बिस्याँ क्हिए सैं या आछ्याँब तसि मिछु तयाम्।
क्हिए ज्युर मिछु आतल्ले ज्यु तिगोंन् चारब सै मुँस्याँ बत्ति चारब धोंले क्हिए ज्युउँइँले परमेश्वरए मिं चारब्मुँ।”
“ङ बुद्धि मुँबै म्हि ग” बिसि मैंनाबिलेया चमैंल बुद्धि तिफुँइ आरे।
दिलेया छाबै बानि ब्योर आरेबै म्हिमैं बिस्याँ कनमैं धों तम्, ओंसों ङइ लबै पापउँइँले ङ ख्रुवाल् खाँइमुँ बिबै ताँ चमैंइ म्लेयाइमुँ।
चमैंइ ङिम् ङिन् ग बिब् प्हैंसि थे-थेबै ताँमैं लम्, धै भर्खर आछ्याँबै घ्याँ पिसि छ्याँबै घ्याँर ल्हैदिब्मैंलाइ ज्युउँइँले खबै इच्छार लोब उँइँमिंसि फस्ला फस्लु लवाम्।
क्हेमैंइ ‘ङ प्लब मुँ, ङलाइ तोए सैरै या खाँचो आरे,’ बिम्। दिलेया ह्रोंस् ङ्हो आसब, ङ्हाँदु, मि आम्रोंब, क्लुना मुँ बिब क्हेमैंइ था आसे।