36 चु अहान् बिल् खाँसि येशूजी च ठिम लोमिंबै गुरुने “चु सौंलो म्हिमैं न्होंरि खाबइ च ह्योइ धोंवाबै म्हिलाइ ङ्हेब्-ट्हुब्मैं धोंले म्हाँया लइ?” बिसि ङ्योएमा
पत्रुसइ “फोम्, तले आफोब!” बिसि पत्रुस धिं न्होंर होंमा येशूजी चने “ओ सिमोन, क्हिइ खै ङ्हाँमुँ? चु ह्युलर्बै म्रुँमैंइ खाबउँइँले बालि रेम्? ह्रोंसए च्हमैंउँइँले रेम् उ अरू म्हिमैंउँइँले रेम्?” बिसि ङ्योएइ।
“परमेश्वरजी कुल्मिंबै म्रुँ ख्रीष्टए बारेर क्हेमैं खै ङ्हाँम्? खी खाबै च्ह जा?” चमैंइ “दाऊदए च्ह ग,” बिइ।
प्हँन्हाँग्धों ह्याबै त्हेर च सामरियाथेंइ ठाँटिर्बै क्ल्हेने चाँदिए मुइ ङ्हिं पिंसि चु म्हि छेनले ङ्ह्योमिंन् अरू कति खर्ज ल्हौदिलेया ङ एखमा फोमिंस्यो,” बिइ।
च ठिम लोमिंबै गुरुइ बिइ, “चए फिर ल्हयो खबै सामरियाथेंइ।” येशूजी चने बिइ, “छ बिस्याँ ह्याद् क्हिज्यै या छाबै केन् लद्।”
ङ्हिंना-ङ्हिंनइ च छे फोल् आखाँमा प्लबै म्हिइ चमैं ङ्हिंए छे माफ लमिंइ। छतसि लु बित्ति! तारे चमैं ङ्हिंए न्होंरि खाबइ च म्हिलाइ ल्हें म्हाँया ललै?”