1 दिलेया चु ताँमैं योनाइ तिफुँइ आखोसि झन् बेल्ले ह्रिस खइ।
छबिमा याहवेहजी बिइ, “ह्रिस खबै हग क्हिल् मुँ रो वा?”
परमेश्वरजी योनाने बालु बिइ, “लौकाए धुँ सियामा क्हि च्हौ थेबै ह्रिस तले खल?” योनाइ बिइ, “ङ ह्रिस खब ठिक मुँ! ङ च्हौ ल्हें ह्रिस खइ ङ सिबर होंइ!”
ङए मुइ ङइ तो लदा ङ्हाँमुँ च लल् आयों रो वा? ङइ ल्हयो खब् म्रोंसि क्हिए मि तले छब?’
“चु ताँ थेसि च्ह थेब बेल्ले ह्रिस खसि धिं न्होंर ह्याल् आङिं। छतमा आबा बैरु त्होंसि च वाँबर होंइ।
छ लब् म्रोंसि येशूलाइ न्हिम्तो लबै फरिसीइ सैं न्हों-न्हों “चु म्हि क्ह्रोंसेंन्ले अगमबक्ता ङिब् ग बिस्याँ चुइ खीलाइ छुइबै च्हमिरि खैतबै म्हि जा बिसि सेमल। चु पापि च्हमिरि ग!” बिबर होंइ।
छान् तलेया पावल नेरो बारनाबासइ आङ्हिंन्ले बिइ, “परमेश्वरए ताँ धाँसे ओंसों क्हेमैं यहूदीमैंनेन् बिल् त्हुमल। दिलेया क्हेमैंइ चु ताँ थेल् आङिंसि खोंयोंन् बिलै आखाँबै छ्ह योंदा आङ्हाँमा तारे ङि अरू ह्रेंमैं ङाँर ह्याम्।