12 धै योनाइ चमैंने बिइ, “ङइ लमा चु नाँ-खैं तब् ग बिब ङइ सेइमुँ। छतसि ङ क्वेसि मा ङ्युँइर भ्योंवान्, धै मा ङ्युँइ च्याँ तब्मुँ।”
“मा ङ्युँइर नाँ-खैं झन् ल्हें तबर होंइ। छतसि तारे ङिइ क्हिलाइ खै लस्याँ मा ङ्युँइ च्याँ तम् दि?” बिसि चमैंइ ङ्योएइ।
दिलेया चमैंइ क्यु झाज खाँन् समा क्यु आरेबै क्ल्ह्योउँइँ पखबर भों लइ, दिलेया आखाँल, तलेबिस्याँ मा ङ्युँइर बेल्ले थेबै नाँ बाडि खसेन् मुँल, धै चमैंए बिरोदर च नाँ बाडि झन्-झन् बेल्ले ल्हें तदै ह्याइ।
“ताँन् ह्युलर्बै म्हिमैं नास तब् भन्दा बरु चमैंए ल्हागिर म्हि घ्रि सिबन् छ्याँब् तम् बिब क्हेमैंइ आक्हो वा?”
च स्वर्गदूतइ ङने बिइ, ‘ओ पावल, आङ्हिंन्! क्हि कैसर म्रुँए उँइँर खैलसे या राल् त्हुम्। धै क्हिने क्यु झाजर क्रेब्मैं ताँनए ज्यु परमेश्वरजी क्हिए योर पिंइमुँ।’