28 चमैंइ चलाइ हौदिदै बिइ, “क्हि ग चए चेला तइ! ङिम् आङिं! ङिम् मोशाए चेलामैं ग।
च घ्याँर प्रबै म्हिमैंज्यै या क्र लासि येशूए बिल्लि लसि
“क्हेमैं ङए लिलि प्रबइले म्हिमैंइ क्हेमैं स्यारब, ह्रुगुदिब, क्हेमैंए बिरोधर स्योलिबै ताँमैं पोंइ बिस्याँ क्हेमैंइ आशिक योंब्मुँ।
ङ्योए खे मोशाइ क्हेमैंने परमेश्वरए ठिम पिंइ, आपिं वा? दिलेया क्हेमैं खाबज्यै च ठिम आम्हाँदि। क्हेमैं झन् ङलाइ सैल् म्हैब् वा?”
छबिमा “क्हिम् पापर्न फिल! छाबै म्हिज्यै ङि लोमिंल् म्हैम्मा?” बिसि चमैंइ चलाइ च्हों धिंउँइँले बैरु तेवाइ।
दिलेया क्हेमैंए म्हाँजोरि खाब् मुँलेया “ङ यहूदी ग, ङइ परमेश्वरलाइ ङो सेम्,
चब-थुँबै ल्हागिर ङिइ ह्रोंसइन बेल्ले दुःख लमुँ। म्हिमैंइ ङिए फिर सराप झोंलेया ङिइ चमैंए फिर आशिकन् पिंमुँ। म्हिमैंइ ङिने खैन् ललेया ङि सैदिम्।
ह्योमैं, लोबिमैं, प्हा ल्हें थुँसि म्हेरब्मैं, ह्रिस लब्मैं, आगुलाइ लुडिब्मैं, खाबज्यै या परमेश्वरउँइँले योंल् त्हुबै आशिक योंल् आखाँ।
खीए फिर म्हिमैंइ तब आतब बिसि खीए आब्रु वासेया खीजी चमैंने खि आकिं। खीए फिर दुःख पिंब्मैंलाज्यै या खीजी धम्कि आपिं। बरु छेनाले निसाफ लबै परमेश्वरए फिर खीजी भर थेंइ।