26 “चइ क्हि तो लइ? चइ क्हिए मि खैले म्रोंल् लमिंइ?” बिसि चमैंइ चने ङ्योएमा।
आमादुने पोंब् अनुसार्बै जवाफ चलाइ पिंन्, आस्याँ चइ ह्रोंसन् ह्रब् सेब् तब् मैंम्।
छतसि खीजी प्रिबै त्हिंइरै या च नबै म्हिलाइ सल् लमिंम् उ सल् लस्याँ खीए फिर छ्याब् ल्हैदिल् योंम् बिसि को-कोइ शास्त्रिमैं नेरो फरिसीमैंइ खीए छैं लरिल।
झाइले “क्हिए मि खैले म्रोंल् खाँब् तइ?” बिसि चमैंइ ङ्योएमा।
छतसि “क्हि खैले मि म्रोंल् खाँब् तइ?” बिसि फरिसीमैंइ चने ङ्योएमा। चइ बिइ, “खीजी ङए मिर स चेंसि फोमिंइ। झाइले ङइ ख्रुमा ङए मि म्रोंल् खाँब् तयाइ।”
चइ बिइ, “खी पापि म्हि ङिंब् उ आङिं, ङइ आसे। ताँ घ्रि मत्त्रे ङइ सेइमुँ। ङ कन मुँल, तोगो म्रोंल् खाँब् तइमुँ।”
चइ चमैंने बिइ, “ङइ तलन् बिल् खाँइ, दिलेया क्हेमैंइ आथे। धबै तोगो तले थेदा ङ्हाँइ? क्हेमैं या खीए चेला तदा ङ्हाँइमुँ उ तो?”