2 छाब् म्रोंसि खीए चेलामैंइ खीने, “गुरु, चु म्हि फिब् ओंनोंबै तले कन तगे? खाबइ पाप लगे? चुइ उ चुए आबा-आमाइ पाप लगे?” बिसि ङ्योएमा।
चमैंए ओंसों आकुरद्, चमैंए पूजा आलद्, तलेबिस्याँ क्हेमैंए याहवेह परमेश्वर ङ ह्रिस लबै परमेश्वर ग। ङलाइ छेरब्मैंए पुस्ता सों, प्लि समा दण्ड पिंब्मुँ,
“कोइ बप्तिस्मा पिंबै यूहन्ना ग बिमुँ, कोइ स्योंम्बै एलिया ग बिमुँ, कोइ यर्मिया अथवा स्योंम्बै अगमबक्तामैं न्होंर्बै घ्रि ग बिम्,” बिसि चमैंइ बिइ।
बजारजरे स्युरबर ह्यामा म्हिमैंइ खेंमैं मान लसि ‘गुरु’ बिसि म्हाँदिरिगे ङ्हाँम्।
“दिलेया खाबज्यै या क्हेमैंने ‘गुरु’ आबिरिगे, तलेबिस्याँ क्हेमैंलाइ लोमिंबै गुरु घ्रि मत्त्रे मुँ, छतसि क्हेमैं ताँन् आघें-अलिमैं ग।
छबिमा येशूजी चमैंने बिइ, “चमैंइ छाबै ङ्हिंन् तबै दुःख योंइ बिबर्न अरू गालीलथेंमैं भन्दा चमैं पापि मुँन बिसि क्हेमैंइ मैंल् वा?
च त्हेर्न चेलामैंइ येशूने “गुरु, च्हौदे चबै सै चद्,” बिसि यो छ्युँ लइ।
येशू च क्ल्ह्योउँइँले ह्यारिमा फिब् ओंनोंबै कन तबै म्हि घ्रि म्रोंइ।
छबिमा “क्हिम् पापर्न फिल! छाबै म्हिज्यै ङि लोमिंल् म्हैम्मा?” बिसि चमैंइ चलाइ च्हों धिंउँइँले बैरु तेवाइ।
पावलए योर प्हुरि बेर्दिब् म्रोंसि चर्बै म्हिमैंइ, “चु म्हि क्ह्रोंसेंन्ले म्हि सैबै म्हि तल् त्हुम्! च मा ङ्युँइउँइँले सोइ खलेना निसाफउँइँले चु स्योरल् आखाँ,” बिसि खेंमैंए न्होंर बिबर होंइ।