9 चु ताँ थेमा ओंसों खिब्मैं त्होंह्याइ, धै घ्रि घ्रिले अरू म्हिमैं या त्होंह्याइ। छतमा येशू घ्रिन् च च्हमिरिने तयाइ, च च्हमिरि बिस्याँ खीए ओंसों रारिल।
ङलाइ सैल् म्हैब्मैं ताँन् अलमल् तसि फा फिन् तरिगे। ङए न्होह्रों तब् म्रोंसि सैं तोंब्मैं लिग्याँ तोसि न्हेयारिगे धै आगुइ चमैंलाइ म्हि आच्हिन् लवारिगे!
क्हिइ चु ताँन् आछ्याँबै केमैं लइमुँ दिलेया ङ तोइ आपोंन्ले टिइ; छतसि ङै या क्हि धोंन् तब्मुँ बिब क्हिए सैंर ङ्हाँमै। छ आङिं! ङइ क्हि हौदिब्मुँ धै क्हिइ खैबै केमैं लइमुँ बिब क्हिए ओंसोंन् ताँन् उँइँमिंब्मुँ।
ङ छ्याब् ल्हैदिब्मैं फा पिसि मेब्रो तयारिगे; ङए न्होह्रों लल् म्हैब्मैं फापिन् तसि लि उँइँल् आखाँरिगे।
येशूजी चु ताँ बिल् खाँबै लिउँइँ खीए बिरोधीमैं ताँन् फापिन् तयाइ। दिलेया खीजी लबै औदिबै के म्रोंसि चर्बै म्हिमैं बेल्ले सैं तोंइ।”
झाइले येशूजी च च्हमिरि ङाँइ ङ्ह्योसि बिइ, “ओ नानि, चमैं खनिर ह्याइ? खाबज्यै क्हिए फिर छ्याब् आल्हैदि वा?”
येशूजी धबै चमैंने बिइ, “ङ ह्युलर्बै चारबै ह्वे ग। ङए लिलि प्रबै म्हि मिछु खैबर प्रल् त्हुरिब् आरे। दिलेया चइ खोंयोंइ आखाँबै छ्ह पिंबै चारबै ह्वे योंब्मुँ।”
प्हँन्हाँग्धों न्हाँक्कर्न खी धबै कोंउँइँले युसि मन्दिरर ह्यामा ताँन् म्हिमैं खी ङाँर खइ। धै येशू क्हुँसि चमैं लोमिंर होंइ।
च त्हेर्न शास्त्रिमैं नेरो फरिसीमैंइ च्हमिरि घ्रि फ्रें क्ल्योंरिबै त्हेर स्यासि क्हाइ पखइ, धै ताँन् म्हिमैंए म्हाँजोर राल् पिंइ।
छ बिबै लिउँइँ येशू धबै कुरसि योरिइ सर प्ह्रिइ।
चमैंइ ह्रोंसए सैंर्न ठिमर्बै ताँमैं प्ह्रिथेंइमुँ बिब खेंमैंए चाल चलनउँइँले उँइँम्। चमैंए सैंरै या छाबन् मैंम्, दिलेया चमैंइ खोंयों छ्याँबन् लइमुँ ङ्हाँम्, खोंयों आछ्याँब लइदो ङ्हाँम्।
क्हिइ आगुनेम् “ब्यभिचार लल् आत!” बिब ह्रोंसन् ब्यभिचार लब् वा? क्हिइ कुमैंम् आखो बिब मन्दिरर्बै कुमैंन् ह्योब् आ?
तलेबिस्याँ परमेश्वर ङ्योए सैं भन्दा थेब मुँ, छतसि खीजी तोन्दोंरि ताँ था सेम्।