49 येशूजी बिइ, “ङलाइ मोंइ आस्याइमुँ। ङ ङए आबाए मान लमुँ, दिलेया क्हेमैंइ ङलाइ म्हि आच्हिइमुँ।
च सँउँसर थेसि येशूजी बिइ, “चु नबइ च आसि। परमेश्वरए मिं थेब तरिगे धै परमेश्वरए च्हजी मान योंरिगे बिसि च नब् ग।”
छतसि, ओ आबा, क्हिए मिंए थेबै मान तल् पिंन्।” बिबै तोदोंन् “ङए मिंए मान ङइ तल् पिंइँमुँ, धबै तल् पिंब्मुँ बिबै कै घ्रि स्वर्गउँइँले युइ।”
क्हेमैंइ ङए मिंर तो ह्रिलैया च्हउँइँले आबाए मान तरिगे बिसि क्हेमैंइ ह्रिबै सैमैं ङइ पूरा लमिंब्मुँ।
क्हिजी ङने लद् बिसि पिंबै के खाँन् लसि चु ह्युलर क्हि कति थेब मुँ बिसि उँइँमिंइमुँ।
म्हिए हुलइ बिइ, “क्हि मोंइ स्याइमुँ उ तो जा? खाबइ क्हि सैल् म्हैमु?”
ङ कुल्मिंबै आबा ङने बालुन् मुँ। खीजी ङ घ्रिन् आवाथेंइँमुँ, तलेबिस्याँ ङइ खोंयों बिलैया खीए सैं तोंन् लबै केमैं मत्त्रे लम्।”
झाइले चमैंए सैंर, म्हिमैंइ म्हि आच्जिल् ललेया येशूए मिंरि सैदिल् खाँब्मैं ङ्यो तइ ङ्हाँसि सैं तोंदै चमैं थेबै म्हि च्होंउँइँले त्होंह्याइ।
मुँयुँमैंइ ह्रिंग्यो क्र न्हस्याँ चए ल्हागिर फापिन् तबै ताँ ग बिसि ह्युलर्बै छ्याइ ङ्योलाइ लोमिंम्, आङिं रो वा?
पाबै त्हेरि च ज्यु आछ्याँब नेरो भों आरेब् तम्, दिलेया परमेश्वरजी सोगों लमिंमा च ज्यु छ्याँब नेरो भोंब तम्।
खीए फिर म्हिमैंइ तब आतब बिसि खीए आब्रु वासेया खीजी चमैंने खि आकिं। खीए फिर दुःख पिंब्मैंलाज्यै या खीजी धम्कि आपिं। बरु छेनाले निसाफ लबै परमेश्वरए फिर खीजी भर थेंइ।