22 छबिमा यहूदी चिबनाँब्मैंइ बिइ, “तो बिगे, छ बिब? ‘ङ ह्याबै क्ल्ह्योर क्हेमैं खल् आखाँ’ बिब चुम् सिल् म्हैमुँ उ तो जा?”
थेब प्हैंब्मैंइ प्ह्रब नेरो ह्रब् सेब् प्हैंब्मैंइ हेल लब ङिइ ल्हें सैदिरिइमुँ।
दिलेया ङ प्हुँलुँ धोंन् तब् मुँ, म्हि आङिं बिसि म्हिमैंइ ङलाइ तोइ धोंइ आङ्हाँ, धै ङलाइ प्ह्रइमुँ।
स्योर ताँ पोंबै चमैंए म्हदेमैं म्रुयारिगे, तलेबिस्याँ चमैंइ थेब् प्हैंदै ठिक के लब्मैंए बिरोधर म्हि आच्हिल्ले पोंम्।
च्हमा यरूशलेमउँइँले यहूदी चिब्मैंइ खेगिमैं नेरो लेबीमैं यूहन्नाने “क्हि खाब् जा?” ङ्योएबर कुलइ।
चमैं न्होंर्बै ल्हें म्हिमैंइ “चु मोंइ स्यासि सोबल् तयाइमुँ। क्हेमैंइ चुए ताँ तले थेमुँ?” बिमल।
म्हिए हुलइ बिइ, “क्हि मोंइ स्याइमुँ उ तो जा? खाबइ क्हि सैल् म्हैमु?”
छबिमा यहूदीमैंइ खें-खेंमैंए न्होंरि बिइ, “चु म्हि खनिर ह्याल् म्हैगे? ङ्योइ खी स्याल् आखाँ बिब? चु ह्रोंसए ह्युल पिसि खन्तोंदोंन् प्हुँइ टिबै यहूदीमैं ङाँर ह्यासि ग्रिकमैंलाइ लोमिंल् ङ्हाँइँमुँ उ तो जा?
यहूदीमैंइ येशूने बिइ, “क्हि सामरियाथें ग, क्हिलाइ मोंइ स्याइमुँ?” बिसि ङिइ बिबै ताँ ठिक आङिं वा?
यहूदी चिबनाँब्मैंइ खीने बिइ, “क्हि मोंइ स्याइमुँ बिसि ङिइ तोगो छेनाले था सेइ! ङिए खे अब्राहाम सियाइ, धै अगमबक्तामैं या सियाइ, दिलेया क्हि बिस्याँ ‘ङइ बिब् ङिंब्मैं खोंयोंइ सिल् त्हुरिब् आरे बिमुँ।’
पापि म्हिमैंइ खीए बिरोधर पोंबै च्हौ ल्हें ताँमैं सैदिल् खाँबै येशूलाइ मैंन्, धै आनरल्ले ओंसों बडिद्।
छतसि ङ्यो या सहरउँइँले बैरु खी ङाँर ह्याले, धै खीजी सैदिब् धों तबै दुःख ङ्योज्यै सैदिले।