42 “चु योसेफए च्ह येशू आङिं वा? चुए आबा-आमा ङिइ ङो सेम्। तोगो चुइ खैले ङ स्वर्गउँइँले तयुब् ग बिसि बिमुँ?” बिसि चमैंइ बिइ।
चुम् सिंए के लबै म्हि आङिं वा? चु मरियमए च्ह, याकूब, योसेफ, यहूदा नेरो सिमोनए आघें, आङिं वा? खीए अङाँमैं या चुर्न मुँ!” छ बिसि चमैंइ खी म्हि आच्हिन् लइ।
ताँन् म्हिमैंइ “चुम् स्वाबै म्हि मुँन!” बिसि खीए छ्याँबै बयन लइ, धै खीजी पोंबै सैं तोंबै छ्याँबै ताँमैं थेसि चमैं ताँन् प्लेटोयाइ। धै “चुम् योसेफए च्ह आङिं वा?” बिसि चमैंइ बिइ।
च लिउँइँ फिलिपइ नथानेलने त्होसि बिइ, “मोशाए ठिम नेरो अगमबक्तामैंज्यै या म्हि घ्रिए बारेर प्ह्रिथेंल, च म्हि तिंयाँ ङिइ त्होइ खी योसेफए च्ह नासरतथें येशू मुँन।”
स्वर्गउँइँले युबै म्हिए च्ह बाहेक अरू खाबै या स्वर्गर आह्याइमुँ।
ह्रोंसए सैंर्बै ताँ पूरा लबर ङ स्वर्गउँइँले युब आङिं, ङलाइ कुल्मिंबै आबाए सैंर मैंबै केमैं पूरा लबर ङ युब् ग।
येशूजी चमैंने बिइ, “क्हेमैं न्होंर गनगन आलरिद्।
म्हिए च्ह ओंसों टिबै स्वर्गर एह्यारिब् म्रोंस्याँ क्हेमैं तो लमुँ?
स्योंम्बै मिं कालदिबै थे-थेबै चिबनाँब्मैं यहूदीमैंए खेमैंन् ग। धै ख्रीष्ट या म्हि तसि च ह्रेंर्न फिइ। म्हि तनाबिलेया खी ताँन् म्हिमैंए फिर ग्याल्स लबै परमेश्वर ग। छतसि खोंयोंन् बिलै खीए मिं थेब् लल् त्हुम्। आमेन, छान् तरिगे।
ओंसोंबै म्हि सउँइँले बनेबै पृथ्बीर्बै म्हि ग, लिउँइँबै म्हि स्वर्गर्बै म्हि ग।
दिलेया तोक्दिबै त्हे पूरा तमा परमेश्वरजी ह्रोंसए च्ह कुल्मिंइ। खी म्हि तसि च्हमिरिए कोखाउँइँले ठिमए न्होंर फिइ।