45 “आबाए उँइँर ङइ क्हेमैं छ्याब् ल्हैदिब्मुँ बिसि आमैंन्। क्हेमैंलाइ छ्याब् ल्हैदिबै म्हि स्योंम्बै मोशा ग! चए फिर्न क्हेमैंइ आशा थेंइँमुँ।
“दिलेया अब्राहामइ बिइ, ‘चमैंने बालु स्योंम्बै मोशा नेरो अगमबक्तामैंइ प्ह्रिबै छ्वे मुँ। चमैंइ च छ्वेर प्ह्रिबै ताँमै छेनाले खेरिगे, थेरिगे।’
ङलाइ आम्हाँदिब्मैं नेरो ङए ताँ आक्वेंब्मैंए ल्हागिर नियाधिश घ्रि मुँ। चु ह्युल नुयाबै त्हिंइर ङइ पोंबै ताँमैंइन चमैंए निसाफ लब्मुँ।
ङ्योए खे मोशाइ क्हेमैंने परमेश्वरए ठिम पिंइ, आपिं वा? दिलेया क्हेमैं खाबज्यै च ठिम आम्हाँदि। क्हेमैं झन् ङलाइ सैल् म्हैब् वा?”
चु ताँ थेमा ओंसों खिब्मैं त्होंह्याइ, धै घ्रि घ्रिले अरू म्हिमैं या त्होंह्याइ। छतमा येशू घ्रिन् च च्हमिरिने तयाइ, च च्हमिरि बिस्याँ खीए ओंसों रारिल।
परमेश्वरजी मोशाने पिंबै ठिम अरू ह्रेंमैंने आरे। छतसि पाप लमा चमैं नास तम्, दिलेया च नास तबै सजैं च ठिमउँइँले आख। दिलेया यहूदीमैंइ बिस्याँ ठिमर्बै ताँ सेइमुँ। छतसि चमैं पाप लमा च ठिमउँइँलेन् दोषि ठर्दिम्।
दिलेया ठिमइ बिब् धोंले के लसि परमेश्वरए उँइँर ठिक ठर्दिबै आशा लब्मैंइ सराप योंम्, तलेबिस्याँ “ठिमर प्ह्रिबै ताँन् ताँमैं छेनाले आम्हाँदिब्मैंइ सराप योंम्।” बिसि परमेश्वरए छ्वेर प्ह्रिइमुँ।