37 “ङ कुल्मिंबै आबाजीन् ङए बारेर ग्वाइ पिंइँमुँ। दिलेया क्हेमैंइ खीए कै खोंयोंइ आथेइमुँ, खीलाज्यै खोंयोंइ आम्रोंइँमुँ।
चमैंइ मोशाने बिइ, “क्हि ङिने पोंइ बिस्याँ ङिइ क्हिए ताँ थेब्मुँ, दिलेया परमेश्वर ङिने आपोंरिगे। खी ङिने पोंस्याँ ङि सिब्मुँ।”
पत्रुसइ छले ताँ लनालन् चारबै न्हाँम्स्योइ खेमैंलाइ हुवाइ। धै “चु ङइ खोबै च्ह ग। चु म्रोंसि ङ बेल्ले सैं तोंइमुँ। चइ बिबै ताँ छेनाले थेद्!” बिबै कै च न्हाँम्स्यो न्होंउँइँले थेइ।
झाइले “चु ङइ खोबै च्ह ग, चु म्रोंसि ङ बेल्ले सैं तोंइमुँ बिबै कै घ्रि स्वर्गउँइँले युइ।”
च तोदोंन् “क्हि ङइ खोबै च्ह ग, क्हि म्रोंसि ङ बेल्ले सैं तोंइमुँ!” बिबै कै घ्रि स्वर्गउँइँले थेइ।
च लिउँइँ मोशा नेरो अगमबक्तामैंइ खीए बारेर प्ह्रिथेंबै ताँमैंए अर्थ खीजी चमैंलाइ क्होमिंइ।
झाइले परमेश्वरए पबित्र प्ल्ह तोंगुए क्होले येशूए फिर युसि टिइ। धै “क्हि ङए खोबै च्ह ग, क्हि म्रोंसि ङ बेल्ले सैं तोंइमुँ,” बिबै कै स्वर्गउँइँले युइ।
परमेश्वर खाबज्यै खोंयोंइ या आम्रोंइँमुँ, दिलेया परमेश्वरने टिबै खीए घ्रि मत्त्रे च्हजी परमेश्वर खैब मुँ बिसि ङ्योने उँइँमिंइँमुँ।
येशूजी चने बिइ, “ओ फिलिप! च्हौ ल्हें त्हिंइ समा ङ क्हेमैंने बालुन् टिइ, अझै क्हिइ ङलाइ ङो आसे वा? ङलाइ म्रोंब्मैंइ आबालाज्यै या म्रोंइँमुँ। छतसि ‘ङिने आबा उँइँमिंन्?’ बिसि क्हिइ खैले बिल् खाँमुँ?
अरू खाबज्यै या लल् आखाँबै औदिबै केमैं ङइ चमैंए उँइँर आलस्याँ चमैं पापए दोष आतमल। दिलेया चमैंइ ङ नेरो ङए आबा ङ्हिंना-ङ्हिंन् म्रोंसेया हेल लइमुँ।
“ङए बारेर ग्वाइ पिंब अर्कोन् मुँ, खीजी ङए बारेर तो बिमुँ, च ताँ क्ह्रोंसेंन ग बिसि ङइ सेइमुँ।
नास तयाबै चबै सैए ल्हागिर दुःख आलद्, बरु खोंयोंइ बिलै सोरिल् योंबै चबै सैए ल्हागिर दुःख लद्। चु खोंयोंन् बिलै सोल् योंबै क्हें म्हिए च्ह ङइ क्हेमैंलाइ पिंब्मुँ, तलेबिस्याँ क्हेमैं खोंयोंन् बिलै सोरिगे बिसि परमेश्वर आबाजी ङलाइ त्हाँसि कुल्मिंब् ग।”
ङए बारेर ङ ह्रोंसइन ग्वाइ पिंमुँ, धै ङ कुल्मिंबै आबाज्यै या ङए बारेर ग्वाइ पिंमुँ।”
छतसि खोंयोंन् बिलै तरिबै म्रुँ, खोंयोंइ नास आतब, नेरो म्रोंल आखाँबै घ्रि मत्त्रे परमेश्वर खीलाइन खोंयोंन् बिलै मान, इजेत नेरो महिमा तरिगे। आमेन, छान् तरिगे!
परमेश्वर खोंयोंइ बिलै सोगों मुँ, खी खाबै ह्याल् आखाँबै चारबै ह्वेर टिमुँ, खीलाइ खाबज्यै या खोंयोंइ आम्रोंइमुँ, म्रोंलैया आखाँ। छाबै परमेश्वरए मिं खोंयोंइ बिलै थेब् तरिगे, खीए ग्याल्स खोंयोंन् बिलै तरिगे। आमेन, छान् तरिगे!
खाबज्यै या परमेश्वरलाइ खोंयोंइ आम्रोंइमुँ, दिलेया ङ्योइ घ्रिइ घ्रिने सैं न्होंउँइँलेन् म्हाँया लइ बिस्याँ परमेश्वर ङ्योने घ्रिन् तसि टिम्, धै खीए म्हाँया ङ्योए फिर तम् बिसि पक्का तम्।
“ङइ परमेश्वरलाइ म्हाँया लम्,” बिमुँ, दिलेया ह्रोंसए बिश्वासी अलि-अङाँमैंए फिर म्हाँया आल बिस्याँ च म्हि स्योर्गु ग। तलेबिस्याँ ह्रोंसइ म्रोंबै बिश्वासी अलि-अङाँलाइ सैं न्होंउँइँलेन् म्हाँया आलबै म्हिइ खोंयोंइ आम्रोंबै परमेश्वरलाइ खैले म्हाँया लल् खाँम्?
म्हिमैंइ पिंबै ग्वाइ ङ्योइ क्वेंम्। परमेश्वरजी पिंबै ग्वाइमि झन् थेब मुँ, धै परमेश्वरजीन् खीए च्हए बारेर ग्वाइ पिंइमुँ।