14 च लिउँइँ येशूजी च नबै म्हि मन्दिरर त्होसि बिइ, “ङ्ह्योद्! क्हि सल् खाँइमुँ। क्हिए फिर तोइ दुःखमैं आखरिगे बिसि धबै पाप आलद्।”
याहवेहजी ङ थेबै दण्ड पिंइमुँ, दिलेया खीजी ङ सिल् आपिंइमुँ।
खीजी पिंबै ठिममैं ङइ म्हाँदिइमुँ, धै खीजी ल्हैदिबै केमैं ङइ आपिइमुँ।
झाइले ङए कारग्यु तखबै शत्तुरमैंए फिर खीजी ङए क्र कैंडो लमिंब्मुँ, छतसि खीए पबित्र तम्बुर ङ सैं तोंदै ओरादै ख्रो पिंखब्मुँ; धै भजन प्रिंदै याहवेहए मिं थेब् लब्मुँ।
ओ याहवेह, ङ फिर दयाम्हाँया लमिंन्! ङ्ह्योत्ति, ङलाइ आखोब्मैंउँइँले ङइ बेल्ले दुःख योंल् त्हुइमुँ। छतसि कालए सुँउँइँले ङलाइ जोगेमिंन्।
छतमा च ह्यासि ह्रोंस् भन्दा दुष्ट मोंमैं ङि हुइसि पखम्। धै चमैं ताँन् न्होंर होंसि चर्न टिमुँ च्हौ तल् खाँबै लिउँइँ च म्हिए हालत ओंसोंबै भन्दा झन् आछ्याँब तम्। तिंजोरोबै दुष्ट के लबै म्हिमैंए हालत या छाबन् तब्मुँ।”
च म्हिमैंइ खीए फिर बिश्वास लब् म्रोंसि येशूजी च नबै म्हिने बिइ, “ओ च्हेंज्यो, क्हिए पापमैं क्षमा तइ।”
नब् सबै म्हिइ खी खाब् मुँल बिसि ङो आसेल। तलेबिस्याँ चर म्हिए हुल तबइले येशू च क्ल्ह्योउँइँले ह्याल् खाँल।
चर सोंच्युसे प्रेदिं ओंनोंन् नरिबै म्हि घ्रि मुँल।
चइ बिइ, “प्रभु, खाबज्यै या आल्हैदि।” येशूजी बिइ, “ङज्यै या क्हि छ्याब् आल्हैदि। ह्याद्! तारे धबै पाप आलद्।”]
ह्याबै त्हिंइजरे परमेश्वर आम्हाँदिब्मैंइ धोंले क्हेमैंइ ब्यभिचार लब, आछ्याँबै सैं मैंब, प्हा को तब, सैल् लब, छेरन् ब्योंबै कु पूजा लसि ल्हें त्हे खेरो वाइ।