13 नब् सबै म्हिइ खी खाब् मुँल बिसि ङो आसेल। तलेबिस्याँ चर म्हिए हुल तबइले येशू च क्ल्ह्योउँइँले ह्याल् खाँल।
छलमा बल्ल चमैंए मि थोंसि “खीन् मुँन!” बिब् सेइ। दिलेया येशू चमैंउँइँले म्हयाइ।
दिलेया येशू हुलए म्हाँजोउँइँले क्युलसि त्होंह्याइ।
येशूजी चने बिइ, “ओ फिलिप! च्हौ ल्हें त्हिंइ समा ङ क्हेमैंने बालुन् टिइ, अझै क्हिइ ङलाइ ङो आसे वा? ङलाइ म्रोंब्मैंइ आबालाज्यै या म्रोंइँमुँ। छतसि ‘ङिने आबा उँइँमिंन्?’ बिसि क्हिइ खैले बिल् खाँमुँ?
चमैंइ च नबै म्हिने “क्हिने ‘क्ल्ह्यो नोसि प्रद्’ बिबै म्हि खाब् जा?” बिसि ङ्योएमा।
च लिउँइँ येशूजी च नबै म्हि मन्दिरर त्होसि बिइ, “ङ्ह्योद्! क्हि सल् खाँइमुँ। क्हिए फिर तोइ दुःखमैं आखरिगे बिसि धबै पाप आलद्।”
छबिमा चमैंइ खी ल्हिब बिसि युँमा तोमा येशू लोसि मन्दिरउँइँले बैरु त्होंयाइ।