20 च्हौ बिसि खीजी चमैंने खीए यो नेरो कोखै या उँइँइ। “प्रभुन् मुँन” बिब् सेसि चेलामैं बेल्ले सैं तोंइ।
छबिमा चमैं ङ्हिंब् धों ङ्हाँदै सैं तोंदै आतुरले छगोंउँइँले त्होंसि खीए चेलामैंने सँउँसर बिबर न्हेह्याइ।
क्ह्रोंसेंन ङ क्हेमैंने बिमुँ, क्हेमैं न्हुँ लसि क्रोब्मुँ, दिलेया ह्युलर्बै म्हिमैं बिस्याँ सैं तोंब्मुँ। क्हेमैं न्हुँ लसि टिलेया लिउँइँ सैं तोंल् योंब्मुँ।
छलेन तोगो क्हेमैंलाइ शोक तमुँ। दिलेया ङ धबै क्हेमैंने त्होयुमा क्हेमैंए सैं बेल्ले तोंब्मुँ। धै खाबज्यै क्हेमैंलाइ सैं आतोंल् लल् खाँरिब् आरे।
दिलेया सिपाइमैं न्होंर्बै घ्रिइ खीए कोखर बर्साइ ल्हिबै तोदोंन् को नेरो क्यु त्होंइ।
छतसि अरू चेलामैंइ थोमाने बिइ, “ङिइ प्रभु म्रोंइ।” दिलेया थोमाइ चमैंने बिइ, “खीए किला क्योबै यो आम्रोंन् समा धै किला क्योबै यो नेरो खीए कोखर ङए यो आझोंन् समा ङ चु ताँ क्वेंरिब् आरे।”
झाइले खीजी थोमाने बिइ, “योरि चुर झोंसि ङए योमैं ङ्ह्योद्। धै क्हिए यो ङए कोखरै झोंन्। संका आलल्ले बिश्वास लद्।”
खोंयोंइ आखाँबै छ्ह पिंबै बचन ओंसों ओंनोंन् मुँल। खीए बारेर ङिइ थेइमुँ, ङिए मिइन खीलाइ म्रोंइमुँ, ङिए योइन छुइमुँ।