10 “म्हिमैंइमि ओंसों लिंबै प्हा थुँल् पिंसि लिउँइँ आलिंबै अँगुरए प्हा पिंम्, दिलेया क्हिइमि ताँन् भन्दा लिंबै अँगुरए प्हा तोगो समा साँथेंना!”
चमैंए भाउ योसेफए टेबलउँइँले ट्हुइसि बोल। दिलेया बेन्यामीनए भाउ चमैं ताँनल् भन्दा ङ्हबाँ ल्हें मुँल। छले चमैंइ योसेफने बालु चब् थुँब् लसि सैं तोंइ।
अँगुरए प्हाइ म्हिमैंए सैं तोंन् लब्मुँ, छ्युगुइ म्हिमैंए लि वाँ-वाँ ब्योंल् लब्मुँ धै म्हिमैंए खों भोंब् लबर खीजी क्हें पिंम्।
ह्रोंसने बालुन् के लब्मैंलाइ धोंब नेरो प्हा थुँब्मैंने थु तसि चब्-थुँब लबर होंइ बिस्याँ,
दिलेया च केब्छैंइ ‘ङए क्ल्हे खब क्हैलै तोगोन् आखालै,’ ङ्हाँसि अरू केब्छैंमैं धोंब, तो चदा ङ्हाँमुँ चब, प्हा ल्हें थुँसि न्हेल्ले टिइ बिस्याँ,
“दिलेया अब्राहामइ बिइ, ‘बाबु, क्हिइ मैंन्। क्हिए छ्हर छ्याँ-छ्याँबै सैमैं योंसि क्हिइ सुखले छ्ह थोइ। दिलेया लाजरसइ दुःखै दुःखर्न छ्ह थोइ। दुःख योंलेया चइ परमेश्वर मैंइ, क्हिइ बिस्याँ परमेश्वर खोंयोंइ आमैं, ङम् ङन् ग बिसि टिइ। छतसि तोगो लाजरसइ चुर सुख योंइमुँ, क्हिइ बिस्याँ चर दुःख योंइमुँ।
क्हेमैंइ मैंब् धोंले चुमैं प्हाइ आम्हेरइमुँ, तलेबिस्याँ तोगो न्हाँगर्बै कु मत्त्रे ह्राइमुँ।
तलेबिस्याँ चब् चबर टिमा क्हेमैं ह्रों-ह्रोंसइ पखबै सैमैं चम्, दिलेया तोइ आपखब्मैं बिस्याँ फोत्तेन् तम्, धै कोइ प्हा थुँसि म्हेरम्।
प्हाइ आम्हेरद्, तलेबिस्याँ च म्हिए सैं न्होवाबै सै ग। बरु परमेश्वरए पबित्र प्ल्हजी प्लिंसि खीए न्होंर टिद्।
तलेबिस्याँ न्हरु च्हुइब्मैं म्हुँइँसर रोमुँ, प्हा थुँब्मैं म्हुँइँसर्न म्हेरम्।
पृथ्बीर्बै ताँन् म्रुँमैं च फ्यालुस्योने टिइमुँ। धै ह्युलर्बै म्हिमैं या च फ्यालुस्योनेन् ब्यभिचार लसि प्हा थुँब् धोंले म्हेरइमुँ।”
झाइले च च्हमिरिइ परमेश्वरए म्हिमैंए को नेरो येशूए ल्हागिर सिब्मैंए को थुँसि म्हेरब ङइ म्रोंइ। च म्रोंसि ङ प्लेटोयाइ।