18 खुँबै त्हे तबइले केब्छैंमैं नेरो मन्दिर रुँब्मैं मि त्हेसि रारिल। छतसि पत्रुस या चमैंने बालु रासि मि त्हेबर होंइ।
ओ ङए सो, चमैंए म्हि च्होंर आखो, चमैंने प्रब टिब आलद्, तलेबिस्याँ चमैं ह्रिस खसि म्हिमैं सैवाइमुँ, चमैंइ तो लदा ङ्हाँमुँ चन् लसि क्ल्यामैंए मुल च थोवाइमुँ।
दुष्टमैंए सल्लार आप्रब, नेरो पापिमैंइ लब् धोंले आलब, धै परमेश्वर स्यारब्मैंने बालु आटिबै म्हिइ आशिक योंम्।
बुद्धि मुँबै म्हिने प्रबै म्हि बुद्धि मुँबन् तम्, आमादुमैंने प्रस्याँ नास तम्।
पत्रुस बिस्याँ दे ह्रेंगोले येशूए लिलि ल्हैदिसि ख्रो पिंबै खेगि क्रथेए ह्युर फेखसि ख्रो पिंबै खेगि क्रथेए पालेमैंने मि त्हिबर होंइ।
पत्रुस मि त्हिरिब म्रोंसि चइ बिइ, “क्हि या नासरतथें येशूने मुँल।”
च त्हेर येशूए सैंर बेल्ले दुःख मुँल। छतमा यो छ्युँ लदै खीजी प्राथना लरिमा खीए छैब् थे-थेब कोए थब्लो धों तब सर तेरिल।
सिमोन पत्रुस रासि मि त्हेरिल। चर्बै म्हिमैंइ चने बिइ, “क्हि या चए चेलामैं न्होंर्बै घ्रि आङिं वा?” चइ “अँहँ, ङ आङिं,” बिइ।
च त्हेर्न यहूदाइ रोमी सिपाइमैं ख्रो पिंबै खेगि चिब्मैं नेरो फरिसीमैंइ कुल्मिंबै मन्दिर रुँबै म्हिमैं च बगैंचार बत्ति नेरो प्हरे-क्होजमैं छेसि मेंदों म्रोसि चर फेखइ।
झाइले चमैं तालए छेउर तमा मि राबार ताँग नेरो क्हें थेंब म्रोंइ।
छाइले त्होंखसि पत्रुस नेरो यूहन्ना खेंमैए थुमैं ङाँर खसि ख्रो पिंबै खेगि चिब्मैं नेरो चिबनाँब्मैंइ बिबै ताँन् ताँमैं चमैंने बिइ।
छतसि न्ह क्रों मि क्रों तद्, खाब तोदोंए ताँ आङेंन्। तलेबिस्याँ “आछ्याँबै के लब्मैंने प्रस्याँ छ्याँबै म्हि या आछ्याँबन् तयाम्।”