14 ङइ चमैंलाइ क्हिए ताँ लोमिंइ। ङ ह्युलर्बै आङिंब् धोंले चमैं या चु ह्युलर्बै आङिं। छतसि चु ह्युलर्बै म्हिमैंइ चमैं हेल् लम्।
क्हि नेरो च्हमिरिए म्हाँजोरि धै क्हिए सन्तानमैं नेरो च्हमिरिए सन्तानए म्हाँजोरि ङइ प्होंब्-नेब् लमिंम्। च्हमिरिए सन्तानइ क्हिए क्र प्लेब्मुँ धै क्हिइ चए प्हले तिंजुर चोब्मुँ।”
ठिक के लबै म्हिमैंइ छलु म्हिलु लब्मैंलाइ आखो, छलु म्हिलु लब्मैंइ ठिक के लब्मैं आखो।
चमैंइ खीने, “ङिइ खाँम्!” बिइ। येशूजी चमैंने बिइ, “ङइ नोब् धोंबै दुःख क्हेमैंज्यै या नोब्मुँ, धै ङइ किंब् धोंबै बप्तिस्मा क्हेमैंज्यै या किंब्मुँ।
ङ चु ह्युलर्बै आङिंब् धोंलेन् चमैं या चु ह्युलर्बै आङिं।
तलेबिस्याँ क्हिजी ङने पिंबै ताँ ङइ चमैंने पिंइँमुँ। धै चमैंइ च ताँ क्वेंसि ङ क्हि ङाँइले युब् ग बिसि क्ह्रोंसेंन्ले सेइमुँ। झाइले क्हिजीन् ङ कुल्मिंब् ग बिसि चमैंइ क्वेंइँमुँ।
चु ह्युलर्बै म्हिमैंइ क्हेमैंलाइ हेल् आल, दिलेया ङलाइमि हेल् लम्, तलेबिस्याँ चमैंइ लबै केमैं आछ्याँब मुँ बिसि ङइ बिमिंम्।
धबै येशूजी चमैंने बिइ, “क्हेमैं न्होंउँइँबै ग। ङ क्होउँइँबै ग। क्हेमैं चु ह्युलर्बै ग। ङ चु ह्युलर्बै आङिं।
ङ्यो स्योंम्बै कयिन बिबै म्हि धों तब तल् आत। च दुष्टल् मुँल, छतसि चइ ह्रोंसए अलि सैवाइ। चइ ह्रोंसए अलि तले सैवाइ बिस्याँ चइ लबै के आछ्याँब मुँल, दिलेया अलिइ लबै केमैं छ्याँब मुँल।
ओ ङए अलि-अङाँमैं, ह्युलर्बै म्हिमैंइ क्हेमैंलाइ म्हि आच्हिल्ले पोंमा क्हेमैं अचम्मा आङ्हाँन्।