1 “क्हेमैंइ दुःख आयोंरिगे बिसि ङइ चु ताँन् ताँमैं क्हेमैंने बिब् ग।
चु ताँ या बिद्, ङए ताँ क्वेंसि तोइ संका आलबै म्हिइ आशिक योंब्मुँ।”
चए जरा छेनाले सर च्योंल् आयोंबइले ल्हें त्हे समा सोल् आखाँ। तलेबिस्याँ परमेश्वरजी बिब् धोंले प्ररिमा तोइ दुःख तबै तोदोंन् च लिउँइँ स्योह्याम्।
बिसि चमैंइ खीलाइ म्हि आच्हि। दिलेया येशूजी चमैंने बिइ, “अगमबक्ताइ ह्रोंसए नाँस नेरो धिंर मान आयों, दिलेया अरू क्ल्ह्योजरे खन्तोदोंन् मान योंम्।”
छतमा ल्हें म्हिमैंइ ङए फिर बिश्वास लब पिवाब्मुँ। चमैंइ खें-खेंमैंए न्होंर्न घ्रिइ-घ्रिए फिर धोका पिंसि क्हाल् पिंब्मुँ, धै हेल लुब्मुँ।
ङए सैं तोंब् धोंलेन क्हेमैं या बेल्ले सैं तोंरिगे बिसि ङइ क्हेमैंने चु ताँ बिइमुँ।
दिलेया चमैंइ चु के लमा ङइ बिबै ताँ क्हेमैंइ मैंरिगे बिसि ङइ चु ताँमैं क्हेमैंने बिइमुँ। “ङइ ओंसोंन् क्हेमैने चु ताँ आबि, तलेबिस्याँ ङ क्हेमैंनेन् मुँल।
छतसि खास ताँ, से चब, प्हा थुँब मत्त्रे आङिं, क्हिइ तो के ललेया अलिलाइ पापर आच्होवारिगे।
छले क्हेमैंइ ज्ञान नेरो बुद्धि योंसि छ्याँबै ताँ सेल् खाँरिगे, धै येशू ख्रीष्ट युबै त्हिंइर क्हेमैंने तोइ छ्याब् आम्रोंरिगे।
अर्को क्ल्ह्योरै या छ बिइमुँ, “च युमाँ खीए फिर बिश्वास आलब्मैंलाइ थुरल् लबै युँमा धै प्हलेर्न कुरल् लबै युँमा ग।” तलेबिस्याँ चमैंइ परमेश्वरए छ्वेर्बै ताँमैं आक्वें। छतसि चमैं थुरम् धै नास तयाम्। चमैंए ल्हागिरि छान् तबर तोक्दिल।