31 दिलेया ङइ आबाने म्हाँया लम् बिब ह्युलर्बै म्हिमैंइ सेरिगे बिसि आबाजी ङने लद् बिबै केमैं ङ लरिमुँ। “रेद्, ङ्यो छुइले ह्याले।”
ओ ङए परमेश्वर, क्हिजी ङने ल्हैदिबै के ङइ सैं तोंन्ले लम्, तलेबिस्याँ क्हिए ठिम ङए सैंर मुँ।”
झाइले येशू दे क्याइ ह्यासि सर पद्खु तसि “ओ ङए आबा, तल् खाँम् बिस्याँ चु दुःख ङ ङाँइँले स्योमिंन्। दिलेया ङइ मैंब् धोंले आङिं, क्हिए सैंर मैंब् धोंले तरिगे,” बिसि प्राथना लइ।
रेद्, ह्याले। ङ्ह्योद्! ङलाइ क्हाल् पिंबै म्हि चेंदोन् मुँ।”
ङइ किंल् त्हुब थेबै दुःखर्बै बप्तिस्मा घ्रि मुँ, च बप्तिस्मा आकिंन् समा ङए सैं छिं आङ्हाँ।
खाबज्यै या ङ ङाँइँले ङए सो किंल् आखाँ, दिलेय ङ ह्रोंसइन ह्रोंसए सो पिंम्। ह्रोंसए सो पिंबै हग ङने मुँ, धै किंबै हगैया ङनेन् मुँ। चु ताँ ङए आबा ङाँइँले ङइ योंब् ग।”
“तोगो ङए सैं खैता-खैता ङ्हाँइमुँ। छतसि ङइ तो बिले? ‘ओ आबा, चु खबि छेबै दुःखउँइँले ङ जोगेमिंन्,’ बिब् उ? आङिं, तलेबिस्याँ चु दुःख नोबै ल्हागिर्न ङ चु ह्युलर युब् ग।
तलेबिस्याँ ङइ च ताँमैं ह्रोंसए सैंउँइँले पोंब आङिं। ङइ बिल् त्हुबै ताँ नेरो पोंल् त्हुबै ताँ ङ कुल्मिंबै आबाजीन् ङलाइ ‘पोंन्’ बिसि ल्हैदिइमुँ।
खीजी चु ह्युल पिसि परमेश्वर आबा ङाँर ह्याबै त्हे तखइमुँ बिसि दुःखने फ्रेबै चाडए ओंसोंन् येशूजी था सेल। खीजी ह्युलर मुँबै ह्रोंसए चेलामैंने खोंयोंइ म्हाँया लरिमल, धै लिउँइँ समन् चमैंने म्हाँया लरिइ।
“आबाजी ङने खैले म्हाँया लइमुँ, ङज्यै या क्हेमैंने छाबन् म्हाँया लइमुँ। छतसि क्हेमैं ङए म्हाँयार टिरिद्।
येशूजी पत्रुसने बिइ, “क्हिए सेलाँ स्युर झोंन्। आबाजी ङलाइ पिंबै दुःखए प्हेला ङइ आथुँले वा?”
येशूजी चमैंने बिइ, “ङलाइ कुल्मिंबै परमेश्वर आबाजी बिब् ङिंब नेरो खीजी पिंबै के खाँन् लबन् ङए चबै सै ग।
छले म्हिए क्हो किंसि, ह्रोंसन् च्योंब तसि क्रूसर सिबै त्हे समा परमेश्वरजी बिबै ताँ ङिंइ।