6 चइ ङ्हाँदुमैंए फिर ल्हयो खसि चु ताँ बिब् आङिंल। तलेबिस्याँ च ह्यो मुँल। मुइ झोंबै नेंदो चने मुँल। छतसि च नेंदोउँइँले चइ मुइ ह्योब्रें लमल।
आमादुमैंइ ह्रोंसए सैंर “परमेश्वर आरे!” बिमुँ। चमैंइ छेरन् ङ्हाँबै केमैं लमुँ, चमैं छेरन् ङ्हाँन् तब्मैं मुँ; छ्याँबै के लब्मैं खाबै आरे।
ङ्हाँदुमैंइ योंल् त्हुबै हगए ल्हागिर ठिक के लब्मैंइ छेनाले निसाफ लम्; दिलेया दुष्ट म्हिइ चमैंए वास्तै आल।
येशूजी चमैंलाइ हौदिसि बिइ, “‘ङए धिं प्राथना लबै धिं बिब्मुँ,’ बिसि परमेश्वरए छ्वेर प्ह्रिइमुँ। दिलेया क्हेमैंइमि चु ह्योमैं टिबै क्ल्ह्यो ग लना।”
चमैं न्होंरि योअन्ना बिबै च्हमिरि घ्रि मुँल। च खुजास बिबै म्हिए प्ह्रेंस्यो मुँल। च खुजास हेरोद म्रुँए दरबारर चिबै के लमल। झाइले अर्को सुसन्ना बिबै च्हमिरि मुँल। चमैं नेरो अरू ल्हें च्हमिरिमैंज्यै या ह्रोंसए मुइ खर्ज लसि खीए सेवा लमल।
च मुइ पिंसि थेंबै म्हि मत्त्रे ग, छतसि चइ क्युमैं छेनाले आङ्ह्यो।
“चु अत्तर सोंब्रा चाँदिए सिक्कर चुँसि योंबै मुइ ङ्हाँदुमैं पिंस्याँ आतमल् वा?”
यहूदाने मुइ झोंबै नेंदो मुँल। छतसि “येशूजी चने ‘चाडए ल्हागिर चैदिबै सैमैं किंन्’ अथवा ‘ङ्हाँदुमैंलाइ च्हौदे मुइ पिंन्,’ बिब् मुँलै,” बिसि को-कोइ चेलामैंइ मैंइ।
ह्योमैं, लोबिमैं, प्हा ल्हें थुँसि म्हेरब्मैं, ह्रिस लब्मैं, आगुलाइ लुडिब्मैं, खाबज्यै या परमेश्वरउँइँले योंल् त्हुबै आशिक योंल् आखाँ।
चमैंए सैंर खेंमैंए न्होंर्बै ङ्हाँदुमैंलाइ ङिइ ल्होमिंरिगे ङ्हाँमैं, ङलै या छाबै सैंन् मुँल।
ताँन् आछ्याँबै केमैंउँइँले स्यो तद्।
म्हि घ्रि माराए च्यामैं नेरो सै ल्हें फेबै छ्याँ-छ्याँबै क्वें खिसि क्हेमैंए च्हों धिंर खइ, छलेन ङ्हाँदु म्हि या थौनि क्वें खिसि खइ बिस्याँ,
दिलेया क्हेमैंइ मि ङ्हाँदुमैंलाइ म्हि आच्हि। क्हेमैंलाइ दुःख पिंब्मैं खाब् जा? च प्लब्मैंन् आङिं वा? क्हेमैंलाइ नियाधिश ङाँर बोब्मैं चमैंन् आङिं वा?