39 छतसि चमैंइ बिश्वास लल् आखाँ। तलेबिस्याँ यशैयाइ धबै छ बिइमुँ,
दिलेया ङइ आबाए केंमैं लसेया क्हेमैंइ ङए फिर बिश्वास आल बिस्याँ चु केमैं फिर बिश्वास लद्। झाइले बल्ल ‘आबा ङने मुँ, ङै या आबाने मुँ,’ बिब क्हेमैंइ था सेब्मुँ।”
यशैया अगमबक्ताइ बिबै ताँ पूरा तरिगे बिसि चु तलन् त्हुमल। “ओ याहवेह, ङिइ बिबै ताँ खाबइ क्वेंइ? धै याहवेहजी लबै शक्तिए केमैं खाब्ने उँइँमिंइ?” बिसि यशैयाइ बिल।
ङइ चमैंलाइ सल् लमिंल् आत्हुरिगे बिसि चमैंए मिइ आम्रोंरिगे, खोंइ आक्होरिगे, धै चमैं सैं एसि ङ ङाँर आखरिगे बिसि ङइ चमैंए मि म्रोंल् आखाँब् लमिंइँमुँ, धै चमैंए खों सारो लमिंइँमुँ, बिसि परमेश्वरजी बिइमुँ।
क्हेमैं न्होंरि घ्रि-घ्रिइ ह्रोंसलाइन थेब लरिगे ङ्हाँमुँ, दिलेया घ्रि मत्त्रे मुँबै परमेश्वरउँइँले योंबै मान आम्है। छ तसेरो क्हेमैंइ ङए फिर खैले बिश्वास लल् खाँमुँ?
ङ कुल्मिंबै आबाजी ङ ङाँर खबै सैं आपिंइ बिस्याँ खाबै या ङ ङाँर खल् आखाँ। दिलेया ङ ङाँर खब्मैंलाइन ङइ आखिरि त्हिंइर सोगों लमिंब्मुँ।
चमैंए सैं खोंयोंन् बिलै म्रिंस्योमैं ङाँइन तमुँ। आछ्याँबै केमैं लसि चमैं खोंयोंइ आम्रें, सैं फैल् आखाँब्मैंलाइ चमैंइ फस्ला फुस्लु लवाम्, छाबै केमैं लबर चमैं तालिम् योंबै म्हिमैं धोंन् तब् मुँ, छतसि चमैं सराप योंल् त्हुबै म्हिमैं ग।