24 मार्थाइ खीने बिइ, “ह्युल नुयाबै त्हिंइर सियाब्मैं सोगों तमा चै या सोगों तब्मुँ,” बिब ङइ सेइमुँ।
ङ ठिक के लसि क्हिए लि ङ्ह्योब्मुँ, धै छोरमा ङ क्हिलाइ म्रोंसि सैं तोंब्मुँ।
छ लस्याँ क्हिइ आशिक योंब्मुँ। तलेबिस्याँ क्हिए खि चमैंइ फोल् आखाँ। दिलेया परमेश्वरजी बिब म्हाँदिबै म्हिमैं सिसि धबै सोगों तमा आयोंब्मैंलाइ पिंबै सैमैंए खि परमेश्वरजी क्हि पिंब्मुँ।”
येशूजी चने बिइ, “क्हिए अलि धबै सोगों तब्मुँ।”
खीजी ङने पिंब्मैं खाबै आम्हरिगे, दिलेया ह्युलर्बै आखिरि त्हिंइर ङइ चमैं ताँन् सोगों लमिंरिगे बिब ङलाइ कुल्मिंबै आबाए सैं मुँ।
खीए च्ह ङाँइ ङ्ह्योसि खीए फिर बिश्वास लब्मैं ताँनइ खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंरिगे बिब ङए आबाए सैं मुँ। झाइले ह्युलर्बै आखिरि त्हिंइर ङइ चमैं सोगों लमिंब्मुँ।”
छ्याँब ने आछ्याँबै के लब्मैं ङ्हिंना-ङ्हिंन् सिइरि सोगों तम् बिसि चुमैंइ क्वेंब् धोंलेन् ङज्यै या परमेश्वरए फिर आशा थेंम्।
कोइ च्हमिरिमैंइ खेंमैंए सियाबै म्हिमैं सोगों तसि धबै योंइ। कोइ सिबै लिउँइँ झन् बेल्ले छ्याँबै अर्को छ्ह योंबै ल्हागिर थेबै दुःख नोइ।