9 क्हेमैं बेल्ले न्हुँ लद्, धै क्रोद्। क्हेमैं निस्योब्मैं शोक लद्, सैं तोंब्मैं सैं आतोंन्।
म्हिमैंइ क्हिए ठिम आङिंब् म्रोंमा ङए सैं नसि मिग्लि युम्।
ङए फिर दुःख खब् भन्दा ओंसों ङ घ्याँ फ्लेसि प्ररिल, दिलेया तारेम् क्हिजी बिबै ताँमैं ङिंसि ङ प्रब्मुँ।
ङए फिर दुःखमैं तखब छ्याँबन् तइ, तलेबिस्याँ क्हिए निसाफमैं ङइ क्होल् योंइ।
निस्योरिलेया खोंर पिर तल् खाँम्, सैं तोंलेया लिउँइँ सैं नल् खाँम्।
चमैंइ खीने बिइ, “क्ल्हे खसि च दुष्ट म्हिमैं सैवाब्मुँ। धै रा-रोमैं खुबै त्हेर ह्रोंसइ योंल् त्हुबै भाउ पिंबै म्हिमैंनेन् आधे पिंब्मुँ।”
शोक लब्मैंइ आशिक योंब्मुँ, तलेबिस्याँ परमेश्वरजी चमैंए सैं क्होल् लमिंब्मुँ।
“दिलेया अब्राहामइ बिइ, ‘बाबु, क्हिइ मैंन्। क्हिए छ्हर छ्याँ-छ्याँबै सैमैं योंसि क्हिइ सुखले छ्ह थोइ। दिलेया लाजरसइ दुःखै दुःखर्न छ्ह थोइ। दुःख योंलेया चइ परमेश्वर मैंइ, क्हिइ बिस्याँ परमेश्वर खोंयोंइ आमैं, ङम् ङन् ग बिसि टिइ। छतसि तोगो लाजरसइ चुर सुख योंइमुँ, क्हिइ बिस्याँ चर दुःख योंइमुँ।
ओ तोगो फो ख्रेंब्मैं, क्हेमैंइ आशिक योंब्मुँ तलेबिस्याँ क्हेमैंइ म्रेंन्ले चल् योंब्मुँ। तोगो क्रोब्मैंइ आशिक योंब्मुँ, तलेबिस्याँ क्हेमैं निस्योल् योंब्मुँ।
धिक्कार, क्हेमैं तोगो म्रेंन्ले चल् योंब्मैं! तलेबिस्याँ लिउँइँ क्हेमैं फो ख्रेंल् त्हुब्मुँ। धिक्कार, क्हेमैं तोगो निस्योब्मैं! तलेबिस्याँ लिउँइँ क्हेमैं शोक लसि क्रोल् त्हुब्मुँ।