16 दिलेया तोगो क्हेमैं ह्रों-ह्रोंसन् ह्रब् प्हैंसि चाँजो लम्। छाबै प्हैंबै ताँमैं ताँन् आछ्याँब् ग।
ओ भोंबै म्हि, आछ्याँबै केमैं लसि क्हि तले थेब् प्हैंल? क्हि तले त्हिंतिमिन् प्हैंरिम्? छाबै म्हि परमेश्वरजी तिफुँइ आखो!
“ङ्ह्योत्ति! परमेश्वरए फिर भर आलबै म्हि! चुइ ह्रोंसने मुँबै ल्हें सै न्होरए फिर भर लइ, धै अरूमैं नास लवासि भोंब तइ।”
ह्रोंसइ पिंइ आपिंबै क्होल्से पिंइ बिसि थब् प्हैंबै म्हि नाँ आयुबै न्हाँम्स्यो नेरो खैं धों तब् ग।
प्हन्हाँ छ लमुँ छु लमुँ बिसि प्हैंसि आपोंन्, तलेबिस्याँ प्हन्हाँ तो तम् बिब क्हिइ आसे।
क्हेमैं थेब् प्हैंब ठिक आरे। च्युगुदे प्लेढाइ ल्हें क्हें फुल्दिवाम् बिब क्हेमैंइ आसेइमुँ वा?
दिलेया क्हेमैंए सैंर ह्रिस लब, खोंबै सैं मुँइबिस्याँ छाबै ताँर आप्हैंन्। छाबै ताँर थेब प्हैंस्याँ क्हेमैंइ क्ह्रोंसेंन्बै ताँ थोम्।
तलेबिस्याँ चु ह्युलर मुँबै तोन्दोंरि सैमैं, अथवा ज्युउँइँले खबै आछ्याँबै इच्छामैं, लोब लब, नेरो थेब् प्हैंब, छाबै ताँ परमेश्वर आबाउँइँले खब आङिं, चु ह्युलउँइँले खबै आछ्याँबै सैमैं ग।
चइ खैले सयल लसि सुख योंल, छलेन् चए फिर दुःख नेरो शोक तल् पिंन्। तलेबिस्याँ ‘ङ चुर म्रुँस्यो तसि टिइमुँ। म्हरेस्योलाइ धोंले ङलाइ शोक तरिब् आरे, ङ क्रोब-म्होब खोंयोंइ लल् त्हुरिब् आरे!’ बिसि चइ मैंम्।