14 प्हँना तो तम् क्हेमैंइ आसे। क्हेमैंए छ्ह तो मुँ रो? क्हेमैंम् न्हाँम्स्यो धों तब् ग। च न्हाँम्स्यो तिस्याँदे म्रोंबै तोंदोंन् म्हयाम्।
तलेबिस्याँ मिखु धोंले ङए छ्ह ह्यारिइमुँ, धै मिए राबइ ख्रोंब् धोंले ङए ह्रिबमैं ख्रोंइमुँ।
तलेबिस्याँ म्हिम् मुठि घ्रि सो धोंबन् ग, चए छ्ह छरि धोंले ह्यायाम्।
क्हिजी तिस्याँदेए ल्हागिर मत्त्रे ङ सोल् पिंइमुँ, क्हिए उँइँर ङए छ्ह तोइ आङिं। ताँन् म्हिए छ्ह मुठि घ्रि सोर मत्त्रे ह्रेंरिइमुँ! तिस्याँदे मैंन्
चमैंम् ज्यु मत्त्रे ग, चमैंम् खैं धोंले ह्याबै ह्याबन् तम्, बिसि खीजी मैंइ।
ङए छ्ह कति रिंठि मुँ बिसि मैंमिंन्दि! क्हिजी म्हिमैंलाइ फाकर्न बनेल् वा?
प्हन्हाँ छ लमुँ छु लमुँ बिसि प्हैंसि आपोंन्, तलेबिस्याँ प्हन्हाँ तो तम् बिब क्हिइ आसे।
छलेन प्लबै म्हि ङ्हाँदु तयालेया सैं च्योंब् आलरिगे, तलेबिस्याँ म्हि प्ललैया ङ्हाँदु तलैया ट धोंलेन् ङ्योंलोंयाब्मुँ।
तलेबिस्याँ छ्वेर छले प्ह्रिइमुँ, “ताँन् म्हिमैं छि धों तब् ग, म्हिए ज्यु कति छ्याँब मुँलेया ट धों तब् ग। छि ङ्योंलोयाम् धै टै या खारयाम्।
ताँन् सै नुयाबै त्हे तखइमुँ। छतसि प्राथना लल् खाँरिगे बिसि छ्याँबै सैं प्ह्यासि न्ह क्रों मि क्रों तरिद्।
चु ह्युल नेरो म्हिमैंइ म्हाँया लबै सैमैं ताँन् नास तयाम्, दिलेया परमेश्वरए सैंर मैंब् धों तबै के लब्मैं खोंयोंन् बिलै तरिम्।