13 क्हेमैं न्होंर ह्रब्-सेब नेरो ताँ क्होबै म्हि खाब मुँ? च म्हिइ थेब् आप्हैंन्ले छ्याँबै बानिउँइँले छ्याँबै केमैं लसि उँइँरिगे।
बुद्धि मुँबै म्हिमैंइ चु ताँमैं छेनाले क्होल् म्हैरिगे, धै याहवेहजी लबै खोंयोंइ आनुबै म्हाँया चमैंइ क्होब्मुँ।
“क्हिए न्होंर शान्ति तरिगे!” बिसि ङए आघें-अलिमैं नेरो ङए थुमैंए ल्हागिर ङइ बिब्मुँ।
तलेबिस्याँ ह्रोंसए म्हिमैं म्रोंसि याहवेह सैं तोंम्; कुरब्मैंलाइ खीजी ट्होगों लमिंम्।
खीजी थेब् आप्हैंब्मैंलाइ ठिक घ्याँर डोरेमिंब्मुँ, धै चमैंलाइ खीए घ्याँर प्रबर लोमिंब्मुँ।
क्ह्रोंसेंन्बै ताँ पोंल् त्हुम्, करल् त्हुम् ठिक निसाफ लल् त्हुम् बिदै ह्रोंसए शक्तिर ट्होदै ह्याद्। क्हिए क्योलो योजी औदिबै केमैं लमुँ!
ङए खर्गु नोद्, धै ङने बालु लोद्, तलेबिस्याँ ङ ताँनए फिर ल्हयो खम्, धै ङ थेब् आप्हैं। छतसि क्हेमैंए सैंर छिं ङ्हाँल् योंब्मुँ।
“सियोनए च्हमिने छ बिमिंन्, तारे क्हिए म्रुँ क्हि ङाँर खइन मुँ, थेब् आप्हैंन्ले गधाए फिर क्रेसि खइन मुँ, खी गधा झजए फिर क्रेसि खइमुँ,” बिसि बिल।
थेब् आप्हैंब्मैंइ आशिक योंब्मुँ, तलेबिस्याँ चमैंइ परमेश्वरउँइँले ह्युलर्बै हग योंब्मुँ।
“छतमा ङइ बिबै ताँ थेब्मैं नेरो ङिंब्मैं धिं लबै बुद्धि मुँबै म्हि धों तबन् ग। च म्हिइ गैरु जग तासि पारा फिर धिं बनेइ।
क्हेमैंलाइ फापिल् लबर्न ङइ चु ताँ बिब् ग: ह्रोंसए आघें-अलिमैं न्होंर्बै आक्ह्रिबै ताँ क्ह्रिमिंल् खाँबै बुद्धि मुँबै म्हि क्हेमैं न्होंर खाबै आरे वा?
क्हेमैंए न्होंरि को-कोइइ “पावल ङिउँइँले ह्रेंगो तमा ङिलाइ हौदिबै प्ह्रिछ्या प्ह्रिम्, दिलेया ङि ङाँर मुँमा च्योंब तसि तोइ आबिल्ले टिम्,” बिसि बिम् रो। दिलेया ख्रीष्टजी ङ्योए फिर म्हाँया लब् धोंले ङए सैंरै या ल्हयो खबइले क्हेमैने ङ यो छ्युँ लम्:
चमैंए फिर क्हेमैंइ कति थेबै म्हाँया लम् बिसि चमैंने उँइँन्, झाइले ङिइ क्हेमैंए बारेर प्हैंसि पोंबै ताँ क्ह्रोंसेंन् मुँन बिब ताँन् क्ल्ह्योर्बै बिश्वासीमैंइ सेरिगे।
कुरल् खाँब, आछ्याँबै केमैं आल बिसि सैं फैल् खाँब। चु ताँन् पबित्र प्ल्हए रोमैं ग। छाबै रोमैं मुँबै म्हिमैंए ल्हागिर ठिम आचैदि।
ओ ङए अलि-अङाँमैं, खाबज्यै आछ्याँबै केमैं लब स्यास्याँ क्हेमैं पबित्र प्ल्ह मुँबै म्हिमैं च्योंने तसि चलाइ छ्याँबै घ्याँर पखल् त्हुम्। झाइले क्हेमैं या छाबै आछ्याँबै केर आफसेरिगे बिसि छेनाले मैंब च्हैंब लसि न्ह क्रों मि क्रोंले टिल् त्हुम्।
छतसि ताँन् म्हिमैंइ ह्रोंसइ लबै केमैं ठिक मुँ उ आरे बिसि बिचार लरिगे, धै ह्रोंसइ लबै केमैं छ्याँब तब् म्रोंसि च सैं तोंरिगे। दिलेया अरूइ भन्दा ङइ छ्याँबै केमैं लइ बिसि थेब् आप्हैंरिगे।
थेब् आप्हैंन्, च्योंब् तसि ह्रिस आखल्ले घ्रिइ घ्रिलाइ सैदिसि म्हाँया लद्।
येशू ख्रीष्टउँइँले खबै सैं तोंबै ताँइ बिब् धोंले छ्ह थोद्। ङ क्हेमैं ङाँर खलै आखलै क्हेमैंए सैं फो घ्रिन् तसि खोंर थेबै बिश्वास लसि सैं तोंबै ताँ म्हिमैंने बिप्रबर भों लइमुँ बिबै ताँ ङइ थेदा ङ्हाँइमुँ।
क्हेमैं परमेश्वरजी खोबै त्हाँबै पबित्र म्हिमैं ग। छतसि खीए म्हिमैं तबइले क्हेमैंइ आगुए फिर ल्हयो खसि छ्याँबै के लब, थेब् आप्हैंब, ह्रिस आखब, धै सैदिल् खाँब तद्।
ताँनए फिर म्हाँया लइरि बिश्वासर भोंब् तसि, छ्याँबै ताँमैं पोंसि, छ्याँबै बानि ब्योर उँइँसि, छेनाले छ्ह थोसि बिश्वासीमैंए उँइँर छ्याँबै नमुना तद्। तलेबिस्याँ फ्रेंसि छजोरे बिसि खाबज्यै या क्हिलाइ आक्वेंब आतरिगे।
छतसि बाबु, क्हि परमेश्वरए म्हि ग। क्हिइ चु छाबै लोबए केमैं आलद्। बरु परमेश्वरए उँइँर छेनाले सेवा लबर, बिश्वासर, म्हाँयार, खैतबै दुःखन् तलेया भोंब् तसि सैदिसि थेब् आप्हैंनले ढुक्कले टिद्।
ह्रोंसने आक्ह्रिब्मैंलाज्यै या छेनाले लोदा सैंदा लल् खाँब तल् त्हुम्। छ लस्याँ परमेश्वरजी चमैंए सैं एसि क्ह्रोंसेंन्बै ताँ क्होबै सैं पिंलै।
चमैंइ खाबै बारेरै या आछ्याँबै ताँ आपोंरिगे, प्होंगि आलरिगे, च्योंने तसि ताँन् म्हिने क्ह्रिसि छ्याँबै ब्यबार लरिगे।
क्हेमैंइ ल्हें मारा-मुइए लोब आलद्। क्हेमैंने मुँबै सैर्न सन्तोक तइ टिद्। तलेबिस्याँ परमेश्वरजी बिइमुँ, “ङइ क्हेमैं खोंयोंइ वाथेंरिब् आरे, ङइ क्हेमैं पिरिब् आरे।”
छतसि ताँन् आछ्याँबै ताँ नेरो दुष्ट केमैं लब पिवाद्, बरु परमेश्वर म्हाँदिसि खीए छ्वेर बिबै ताँ क्हेमैंए सैंर थेंसि च्योंने तद्। छलस्याँ क्हेमैं जोगेब्मुँ।
दिलेया कोइ म्हिइ बिलै, “क्हिने प्रे बिश्वास मुँ, ङने प्रे केमैं। ल्हु, छबिस्याँ के आलल्ले क्हिइ लबै बिश्वास ङने उँइँन्दि! धै ङइ के लसि ङइ लबै बिश्वास क्हिने प्रे उँइँब्मुँ।”
ओ अलि-अङाँमैं, क्हेमैंए न्होंरि ल्हें म्हिमैं लोमिंबै चिब तल् आम्हैद्, तलेबिस्याँ परमेश्वरजी निसाफ लमा लोमिंबै चिब्मैंलाइ कडा निसाफ लब्मुँ बिसि क्हेमैंइ था सेइमुँ।
दिलेया परमेश्वरजी ह्रब्-सेबै लमिंबै म्हिए सैं छ्याँब तम्, धै चइ आक्ह्रिब्मैं क्ह्रिमिंब, आगुए फिर ल्हयो खब, च्हैंसि मैंसि के लब, दयाम्हाँया लब, छ्याँबै केमैं लब, खाबै आफेलल्ले क्ह्रोंसेंन्बै ताँ लब तम्।
क्हेमैंलाइ हुइबै परमेश्वर पबित्र मुँ, छतसि क्हेमैं या ह्रोंसए छ्हर तोन्दोंरि सैर पबित्र तद्।
बरु क्हेमैं येशूए फिर बिश्वास आलब्मैंए उँइँर छ्याँबै छ्ह थोद्। म्हिमैंइ क्हेमैंलाइ आछ्याँबै के लब्मैं बिसि क्हेमैंए बिरोधर पोंलेया क्हेमैंए छ्याँबै के चमैंइ म्रोंरिगे धै प्रभु येशू युबै त्हिंइर चमैंइ परमेश्वरए मिं क्वेरिगे।
दिलेया क्हेमैं छ आत, तलेबिस्याँ क्हेमैं परमेश्वरजी त्हाँबै कुल ग, परमेश्वर म्रुँए ख्रो पिंबै खेगिमैं, पबित्र ह्रें नेरो परमेश्वरए म्हिमैं ग। तलेबिस्याँ क्हेमैंइ “परमेश्वरए शक्ति ताँन् भन्दा थेब मुँ” बिसि उँइँमिंरिगे बिसि खीजी क्हेमैंलाइ मिछु खैबउँइँले तेसि खीए थेबै ह्वेर पखइ।
बरु क्हेमैंए सैंर आगुए फिर खोंयोंन् बिलै छ्याँब मैंन्। ह्रोंसए प्युँलाइ कच कच आलद्, खीने सैं क्ह्रिसि टिद्, छलब परमेश्वरए उँइँर बेल्ले छ्याँब तम्, छाबै घाँना खोंयोंइ आम्ह।